The effect of tonicity of storage media for fowl semen on the occurrence of neck‐bending spermatozoa,fertility and hatchability 1

1. Semen of White Leghorn and Rhode Island Red males was stored for 24 h in diluents hypertonic (460 mOsm/kg H₂O) and isotonic (340 mOsm/kg H₂O) to cock seminal plasma.

2. Compared with the fertility results with semen that had been stored in the hypertonic diluent or was fresh, the fertility of the White Leghorns was not affected after storage in the isotonic diluent; a decrease (P < 0.lb05) was observed, however, using Rhode Island Red semen and isotonic diluent.

3. Fresh RIR semen contained 2.lb31% “neck‐bent spermatozoa” (NBS) which was increased to 4.lb23% and 5.lb76% after dilution in hypertonic and isotonic diluents respectively and stored for 24 h. It is doubtful whether this increase (P < 0.lb05) is the sole reason for the lowered fertility obtained with this breed after storage in the isotonic diluent.     

Detection of the K99 antigen of Escherichia coli in calf faeces by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA)

Summary An enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) is presented for the detection of the K99 antigen of Escherichia coli in calf faeces. False-positive reactions were not observed with K99-negative strains and with several viral antigens. Only bovine coronavirus caused slight positive reactions which could be eliminated by a blocking test. As compared with the conventional procedure for the detection of the K99 antigen, ELISA seemed to be at least as sensitive and had the advantage that samples could be stored at -20° C before testing. In addition many samples could be handled at the same time and the results became available quickly. By carrying out the assay as a blocking test, specific antibody against K99 in serum or colostrum could be detected and titrated.     

Prevalence of antibodies to equine viruses in the Netherlands

Summary The prevalence of antibodies to various viruses was investigated in a series of serum samples collected from horses in the Netherlands between 1963 and 1966 and from 1972 onwards. Neutralizing antibodies to equine rhinopneumonitis virus, equine arteritis virus and to equine rhinovirus types 1 and 2 were detected in respectively 76%, 14%, 66% and 59% of the equine serum samples tested. The observed incidence of serum samples positive to equine adenovirus in the complement fixation test was 39%. Precipitating antibodies to equine infectious anaemia virus were detected only in serum samples from two horses imported from abroad. Haemagglutination inhibiting antibodies to Myxovirus influenzae A / equi-1, M. Influenzae A / equi-2, and Reovirus types 1, 2, and 3 were present in respectively 82%, 50%, 10%, 33% and 3.6% of the serum samples tested. The most frequently observed incidence of antibodies to the various equine respiratory viruses occurred in the groups of horses having repeatedly contact with other horses.     

Tumours of Begonia and some other ornamentals,induced by Corynebacterium fascians

In 1975 many tumours were observed in plants ofBegonia Schwabenland grown in Aalsmeer. Submersion of the roots ofNicotiana megalosiphon seedlings in a homogenate of tumorous tissue, induced tumours after two weeks. Short periods of submergence yielded results similar to those obtained after longer periods. Tumour homogenates lost their infectivity after ten min at 50°C. Aphids transmitted the infectious agent.Treatment with propylene oxide did not inhibit infectivity completely. Filtration through a 450 nm filter removed the infectious agent.Tobacco tumor virus or a viroid could not be isolated. Cultures ofCorynebacterium fascians, isolated from tumours ofN. megalosiphon were highly infectious and induced tumours in healthyN. megalosiphon andBegonia. Tumorous tissue homogenates ofPelargonium zonale, Dahlia sp.,Gladiolus sp., andLilium sp. also caused tumours inN. megalosiphon, from whichC. fascians was isolated. It was not possible to produce tumours inN. megalosiphon with homogenates from roses with symptoms of bud proliferation.Samenvatting In 1975 werden vele tumoren waargenomen inBegonia Schwabenland op Aalsmeerse bedrijven (Fig. 1). De infectiositeit van tumorweefsel kon goed en snel worden vastgesteld door de wortels van zaailingen vanNicotiana megalosiphon in een homogenaat van tumorweefsel te dompelen. Tumoren ontstonden na twee weken, de eindbeoordeling geschiedde na een maand (Fig. 2). Ook verschillende andereNicotiana spp.,Melilotus officinalis (Fig. 3) enPisum odoratum (Fig. 4) werden aangetast.Bij de infectiositeitstoets gaven zeer korte dompeltijden even goede resultaten als langere (Tabel 1). Infectieus sap verloor zijn infectievermogen na 10 min verhitting bij 50°C. Bladluizen brachten de smetstof over. Propyleenoxide verminderde de infectiositeit wel, doch onderdrukte deze niet totaal. Bij filtratie door een 450 nm filter bleef het infectieuse agens op het filter achter. Het tumor-inducerende agens was ook aanwezig in die delen van planten met tumoren welke gezond leken en het ging voor een gering deel over met zaad (Tabel 2).Uit tumoren konden wij geen tabakstumorvirus of een viroïde isoleren. Culturen vanCorynebacterium fascians, geïsoleerd uit tumoren vanN. megalosiphon bleken zeer infectieus en veroorzaakten tumoren inN. megalosiphon enBegonia. Homogenaten van tumorweefsel vanPelargonium zonale, dahlia (Fig. 5), gladiool (Fig. 6) enLilium Mid Century Hybrid Enchantment (Fig. 7) veroorzaakten ook tumoren opN. megalosiphon, waaruitC. fascians werd geïsoleerd. Met sap van kroeskopzieke rozen konden wijN. megalosiphon niet besmetten.     

Heat resistance,biology and prevention of Diehliomyces microsporus in crops of Agaricus species

Soon after its introduction the mushroom speciesAgaricus bitorquis, which is immune to virus disease and prefers a warm climate, was threatened by the competitorDiehliomyces microsporus, false truffle. This fungus also likes warmth, and used to occur in crops ofA. bisporus.Mycelium and ascocarps were grown on several nutrient media. Optimum temperatures for mycelial growth were 26°C and 32°C, with a slight depression at 30°C. In trials in isolated growingrooms strain Somycel 2.017 ofA. bitorquis was generally used since it appeared to be highly sensitive to the competition of false truffle. Inoculation with mycelium, ascocarps or ascospores ofD. microsporus nearly always resulted in the presence of the competitor and in decreased mushroom yields. Even ten spores per m² causedD. microsporus. The time of inoculation was most important: irrespective of the kind of inoculum, inoculation only resulted in both false truffle and yeild loss, if applied from spawning until a few days after casing. Inoculation at a later date could result in false truffle, but yield was not decreased.As germination in vitro of ascospores failed, even after addition of various triggers, ascospore suspensions were treated at various temperatures for several periods. Then mushroom growing trays spawned with Somycel 2.017 were inoculated with the treated suspensions giving 7–11×10⁷ spores/m². The ascospores could not withstand 85°C for 0.5 h, 80°C for 1 h and 70°C for 3 h. Spontaneous incidence of false truffle, however, could not always be prevented and interfered with the results of these trials. It is possible that the thermal death-point of the ascospores is below 85°C. Fruiting bodies and ascospores did not survive peak-heating at the beginning and cooking out (compost temperature 12 h at 70°C) at the end of a crop. After cooking out, however,D. microsporus could still be present in the wood of trays and contaminate a following crop if no wood preservative was applied.Yield of Somycel 2.017 was reduced by the competition ofD. microsporus much more than yeilds of other strains ofA. bitorquis. The least sensitive were the highly productive strains Horst K26 and Horst K32.The effects of fungicides onD. microsporus in vitro and in growing trials did not correspond. The fungicides tested so far could not prevent or controlD. microsporus. Growing of less sensitive strains ofA. bitorquis together with sanitary measures early in the crop and at the end of the crop, however, can prevent the competitor. failure to turn up of false truffle. To understand the discrepancy between the in vitro effects of several fungicides and their effect in inoculated mushroom trays, the rate of adsorption of benomyl in the substrate and probably the interrelationships between antagonists andD. microsporus require further research. Other strains ofA. bitorquis than Somycel 2.017 appeared to be less sensitive to the competition. Among these, highly productive strains Horst K26 and Horst K32 will not be hindered byD. microsporus if the following precautions are exercised: cooking out at the end of a crop (compost temperature 70°C for 12 hours), followed by treatment of the wood with SPCP; protection by hygiene early in the crop, i.e. covering of the compost by a thin plastic sheet during mycelial growth followed by a quick execution of casing.Samenvatting De teelt van de warmteminnende champignonsoortAgaricus bitorquis, die immuun is voor virusziekte, werd al spoedig na introductie bedreigd door de eveneens warmteminnende concurrentDiehliomyces microsporus, valse truffel. Deze schimmel kwam vroeger voor in teelten vanA. bisporus; de sporen zouden een temperatuur van 82°C gedurende 5 uur kunnen overleven (Lambert, 1932). Tabel 1 geeft de myceliumgroei op verschillende voedingsbodems en de vorming van vruchtlichamen (Fig. 1A, B) weer. De optimale temperaturen voor myceliumgroei waren 26°C en 32°C, met een licht depressie bij 30°C (Fig. 2). Proeven in geïsoleerde teeltruimten werden voornamelijk uitgevoerd met Somycel 2.017, een ras vanA. bitorquis. Inoculatie met mycelium, vruchtlichamen en/of ascosporen vanD. microsporus, al of niet in reincultuur gekweekt, leidde vrijwel steeds tot de aanwezigheid van de concurrent in de geïnoculeerde teeltkisten (Fig. 1C, D), waarbij vruchtlichamen met ascosporen (Fig. 1E) gevormd werden en tot een reductie van het aantal champignons. Tien sporen per m² waren al voldoende omD. microsporus te doen aanslaan (Fig. 3). Het tijdstip van inoculatie bleek van groot belang te zijn: onafhankelijk van de aard van het inoculum leverde dit slechts zowel valse truffel als oogstreductie op, indien het werd aangebracht in de periode vanaf enten tot enkele dagen na het afdekken (Tabel 2 en Fig. 4). Inoculatie op latere tijdstippen kon wel tot valse truffel leiden, maar niet tot oogstreductie.Aangezien de kieming van ascosporen in vitro slechte resultaten opleverede, ook na toevoeging van diverse stimulantia, werden ascosporensuspensies in vitro gedurende verschillende tijden bij verschillende temperaturen behandeld; vervolgens werden teeltkisten met de behandelde suspensies geïnoculeerd (7 tot 11×10⁷ sporen/m²). De kisten waren tevoren geënt met Somycel 2.017. Een aantal proeven wees uit, dat de ascosporen 1/2 uur 85°C, 1 uur 80°C en 3 uur 70°C, niet overleefden (Tabel 3). Het spontaan optreden van valse truffel kon echter niet altijd worden voorkomen en beïnvloedde de uitkomsten van deze proeven. Daarom is het mogelijk, dat de sporen al bij een lagere temperatuur worden gedood Vruchtlichamen en ascosporen werden gedood door het uitzweten aan het begin van een teelt en door het doodstomen aan het einde van een teelt (composttemperatuur 12 uur 70°C) maar de schimmel bleek in het laatste geval wel over te kunnen blijven in het hout van teeltkisten als er vervolgens geen houtontsmettingsmiddel werd toegepast.Somycel 2.017 leed verhoudingsgewijs meer schade door concurrentie vanD. microsporus dan enkele andere rassen (Tabel 4 en. 5). Inoculatie met ascosporen bleek bij de minst gevoelige en meest produktieve rassen Horst K26 en Horst K32 slechts te gelukken in extreem droge compost; bij Somycel 2.017 daarentegen zowel in compost met een laag als met een hoog vochtgehalte. Inoculatie met mycelium veroorzaakte meer valse truffel en meer schade naarmate de compost natter was (Tabel 5).De werking van een aantal fungiciden in vitro (Tabel 6) en in teeltkisten (Tabel 7) stemde niet overeen. Aangezien de tot nu toe getoetste fungicidenD. microsporus niet kunnen voorkomen of bestrijden, moet preventie van deze concurrent worden gezocht in het telen van weinig gevoelige rassen vanA. bitorquis in combinatie met hygiënische maatregelen vroeg in en aan het eind van de teelt.     

Host parasite relationships in Trypanosoma (duttonella) vivax with special reference to the influence of antigenic variation

A mouse model system was used to study various aspects of host and parasite relationships in Trypanosoma vivax infections. These included the phenomenon of antigenic variation, the variable parasite antigens responsible for this phenomenon, parasite-host adaption, host immune responses and the role of genes in the major histocompatibility complex in the control of infection. While the mouse model system has allowed investigation of these aspects of host parasite relationships, it is clear that the system is much more limited than those generally used in T. brucei spp and T. congolense infections. This is indicated by the discovery that not all VATs of T. vivax were equally infective for mice, though in some cases infectivity could be improved by bovine serum supplementation and/or immunosuppression of the mouse host. In the case of rats, infection was even restricted to a smaller number of the VATs studied. It was, however, possible to biochemically characterize the variable surface antigen carried by T. vivax and show its similarity to those carried by T. brucei and T. congolense. The H-2 complex was found not to influence acquired resistance of inbred strains. Cyclic transmissions of T. vivax infections to goats combined with chemotherapy were carried out in an attempt to induce protection to subsequent infection as has been shown in T. brucei and T. congolense infections. Such protection could, however, not be obtained, The failure of the metacyclic VATs to induce immunity, was perhaps due to rapid decrease in antibody titres to bloodstream VATs found after treatment and prior to rechallenge. The usefulness of the mouse model system in elucidating the mechanisms responsible for the non-H-2 linked differences in susceptibility to T. vivax infections should be further explored and its relevance to mechanisms of trypanotolerance in domestic ruminants defined.     

Comparison of the effects of salicylic acid and ethephon with virus-induced hypersensitivity and acquired resistance in tobacco

The induction of a hypersensitive reaction in Samsun NN tobacco by tobacco mosaic virus (TMV) at 20°C leads to the development of both localized and systemic acquired resistance, and is associated with the appearance of pathogenesis-related proteins (PR's) and large increases in peroxidase activity and ethylene production. Salicylic acid (SA) induced a similar resistance in treated plant parts and occasionally also in untreated upper leaves of plants of which three lower leaves had been injected. SA also induced the same four PR's, but these were confined to the treated leaves. Thus, the connection between the presence of PR's and the reduction of TMV multiplication and spread may not be direct.In contrast to TMV, SA did not stimulate ethylene production and hardly increased peroxidase activity. Induction of acquired resistance and PR's by SA developed equally well at 20°C and at 32°C. However, pricking leaves with needles moistened with the ethylene-releasing compound ethephon mimicked TMV infection in inducing acquired resistance and PR's in both treated and untreated leaves at 20°C, but not at 32°C. Ethephon increased peroxidase activity at both temperatures, but only at 20°C dit it induce changes in both the anodic and the cathodic isoenzymes that were similar to those induced as a result of TMV infection. SA induced PR's and reduced TMV multiplication in Samsun tobacco, and inhibited virus spread in Samsun NN at 32°C.These observation indicate that neither the induction of PR's, nor the development of acquired resistance is temperature-sensitive. On the other hand, the effects of ethephon are temperature-sensitive in the same way as the hypersensitive response to TMV. It can thus be hypothesized that ethylene, produced naturally during the hypersensitive reaction of tobacco to TMV, leads to the temperature-sensitive synthesis or release of a presumably benzoic acid-type compound that functions as the natural inducer of PR's and acquired resistance. Although vanillic acid has been shown to accumulate in hypersensitively reacting tobacco leaves, it produced none of the effects of SA, and thus cannot be the natural inducer.Samenvatting Inductie van een overgevoeligheidsreactie in Samsun NN-tabak door tabaksmozaïekvirus (TMV) bij 20°C leidt tot de ontwikkeling van een verworven resistentie die zowel lokaal als systemisch werkzaam is, en gaat samen met het verschijnen van pathogenesis-related proteins (PR's) en sterke toename in de activitieit van peroxidase en de produktie van ethyleen. Salicylzuur (SA) induceerde een vergelijkbare resistentie in behandelde plantedelen en af en toe ook in niet behandelde bovenbladeren van planten waarvan drie onderbladeren waren ingespoten. SA induceerde ook dezelfde vier PR's, maar deze waren beperkt tot de behandelde bladeren. Er bestaat dus geen directe samenhang tussen de aanwezigheid van PR's en de remming van de vermeerdering en uitbreiding van TMV in de plant.In tegenstelling tot TMV stimuleerde SA de ethyleenproduktie niet en verhoogde het de peroxidaseactiviteit nauwelijks. Inductie van verworven resistentie en PR's door SA trad even goed op bij 32°C als bij 20°C. Net als infectie met TMV leidde aanprikken van bladeren met naalden die gedoopt waren in een oplossing van ethefon — waaruit in het blad ethyleen vrijkomt — echter tot inductie van verworven resistentie en PR's in zowel behandelde als onbehandelde bladeren bij 20°C, maar niet bij 32°C. Ethefon verhoogde de peroxidaseactiviteit bij beide temperaturen, maar alleen bij 20°C induceerde het veranderingen in zowel de anodische als de kathodische isoënzymen die vergelijkbaar waren met die welke geïnduceerd werden als gevolg van infectie met TMV. SA induceerde PR's en verminderde de vermenigvuldiging van TMV in Samsun tabak, en remde de uitbreiding van het virus in Samsun NN bij 32°C.Deze waarnemingen tonen dat noch de inductie van PR's, noch de ontwikkeling van verworven resistentie een temperatuurgevoelig proces is. Daarentegen zijn de effecten van ethefon op dezelfde wijze temperatuurgevoelig als de overgevoeligheidsreactie op TMV. Men kan daarom veronderstellen dat ethyleen, dat op natuurlijke wijze geproduceerd wordt tijdens de overgevoeligheidsreactie van tabak op TMV, aanleiding geeft tot een temperatuurgevoelig proces, namelijk de synthese of het vrijkomen van een verbinding, vermoedelijk een benzoëzuurderivaat, dat fungeert als de natuurlijke inductor van PR's en verworven resistentie. Hoewel is aangetoond dat vanillinezuur zich ophoopt in overgevoelig reagerende tabaksbladeren, veroorzaakte deze verbinding geen enkel van de effecten van SA. Vanillinezuur kan dus niet de natuurlijke inductor zijn.     

Toxicity of fenpropimorph to fenarimol-resistant isolates of Penicillium italicum

Fenarimol-resistant isolates ofPenicillium italicum with cross-resistance to imidazole and triazole fungicides which inhibit ergosterol biosynthesis were tested for their sensitivity to fenpropimorph. Radial growth tests on PDA showed that the isolates (n=6) lacked cross-resistance to fenpropimorph or displayed enhanced sensitivity to the fungicide (negatively correlated cross-resistance). Control of blue mold decay of oranges incited by the wild-type isolate could be achieved by dipping fruits in suspensions of fenpropimorph at a concentration of 100 mg ml^–1. Decay of oranges incited by the fenarimol-resistant isolates was controlled at the same or at a lower concentration (30 mg ml^–1), thus showing that the normal or increased sensitivity to fenpropimorph is also expressed under in vivo conditions.Samenvatting Fenarimol-resistente isolaten vanPenicillium italicum met kruisresistentie tegen imidazool-en triazoolfungiciden die de ergosterolbiosynthese remmen, werden getoetst op hun gevoeligheid voor fenpropimorf. Radiale groeiproeven op PDA toonden aan dat de isolaten (n=6) geen kruisresistentie bezaten met fenpropimorf of een verhoogde gevoeligheid voor het middel vertoonden (negatief gecorreleerde kruisresistentie). Op sinaasappels konPenicillium-rot, veroorzaakt door het wild-type bestreden worden door middel van een dompelbehandeling met fenpropimorf bij een dosering van 100 g ml^–1). Bestrijding van rot veroorzaakt door fenarimil-resistente isolaten werd verkregen bij dezelfde of een lagere dosering (30 g ml^–1); aldus werd aangetoond dat de normale of verhoogde gevoeligheid voor fenpropimorf ook in vivo tot uiting komt.