Lonicera latent virus,a new carlavirus serologically related to poplar mosaic virus: some properties and inactivation in vivo by heat treatment

A virus with elongate particles (656 nm) was isolated from severalLonicera species. This virus, apparently belonging to the carlavirus group, is serologically distantly related to shallot latent virus and closely related to poplar mosaic virus. The inability to infect poplar and two other hosts of poplar mosaic virus characterizes the virus fromLonicera as a new virus which was namedLonicera latent virus.The virus was easily sap-transmissible but was not transmitted byMyzus persicae.Dilution end-point was about 10^–3, thermal inactivation between 65°C and 80°C and ageing in vitro 1–6 days.Heat treatment, combined with tip-rooting appeared to be a good method to eliminate the virus from severalLonicera species and cultivars.Samenvatting In verschillende soorten en cultivars van het geslachtLonicera (kamperfoelie) blijkt een virus voor te komen dat gemakkelijk door sapinoculatie kan worden overgebracht op kruidachtige planten.Een tegen gezuiverd virus bereid antiserum had een titer van ca. 4096. Er kon mee worden aangetoond dat het virus van kamperfoelie serologisch nauw verwant is met populieremozaïekvirus (Tabel 1). Het virus van kamperfoelie is echter niet in staat om populier,Phaseolus vulgaris Bataaf enVigna sinensis te infecteren en wordt mede daarom als een afzonderlijk virus beschouwd. Het wordt aangeduid als latent kamperfoelievirus (Lonicera latent virus) en behoort evenals populieremozaïekvirus tot de carlavirusgroep (aardappelvirus-S-groep).Het virus blijkt vrij gemakkelijk te kunnen worden geëlimineerd door besmette kamperfoelieplanten gedurende ongeveer zes weken een warmtebehandeling (37°C) te geven en daarna de uiterste toppen (1 cm) te stekken. Van verschillende cultivars werd op deze wijze virusvrij uitgangsmateriaal verkregen.     

Recent observations on leafy gall in Liliaceae and some other families

Corynebacterium fascians, which causes leafy gall, has been shown to be responsible for the unusual symptoms recently found in lilies. The symptoms are described and the different bacterial isolates compared by biochemical, serological and pathogenicity experiments. No evidence could be found for the existence of specialized strains even though considerable variation in virulence could be demonstrated. Although the role of variation in susceptibility of the different lily cultivars should not be underestimated, it would appear that high inoculum levels ofC. fascians in the soil may be largely responsible for these outbreaks.Also included in this study are the results of biochemical, serological and pathogenicity experiments ofC. fascians which has been isolated fromKalanchoe, Euphorbia, Brodiaea, Hebe andVerbascum.Samenvatting Reeds een aantal jaren was in lelies een woekering in stengelbollen bekend, die echter sporadisch voorkwam en economisch van weinig betekenis was. Tijdens de zomer van 1977 echter trad de ziekte op één enkel perceel zo ernstig op dat zeer aanzienlijke oogstderving het gevolg was. Behalve de stengelbol kan ook de hoofdbol misvormd zijn. Bovendien kunnen misvormde stengelbollen lange spruiten vormen, zgn. sabeltandvorming. Soms is het wortelstelsel gereduceerd; in de kas zijn verdikte stengels waargenomen. De ziekte staat nu bekend onder de naam woekerziekte.Door de PD te Wageningen en het LBO te Lisse werd de bacterieCorynebacterium fascians (Tilford) Dows. uit het zieke materiaal geïsoleerd. In gezamenlijk onderzoek werd nagegaan of de bacterie de veroorzaker is van bovengenoemde symptomen en of hier sprake is van een op lelie gespecialiseerde stam.Biochemische en serologische vergelijkingen tussen isolaten vanC. fascians uit lelie,Kalanchoe, Euphorbia, Brodiaeea, Hebe enVerbascum laten zien dat er zeer weinig verschillen bestaan. Alle isolaten reageren op een standaard antiserum met titers variërend tussen 1: 640–1: 5120.Een oriënterende inoculatieproef werd uitgevoerd op het LBO in 1977. Daarna werden op de PD 10 van de 25 isolaten uit lelie en 8 uit andere waardplanten getoetst op lelie, chrysant en lathyrus. Uit de inoculatieproeven blijkt, dat de bacterie de veroorzaker is van de waargenomen symptomen. Tussen de isolaten blijkt een groot verschil in pathogeniteit te bestaan (12–100% aantasting), zonder dat dit aan herkomst gebonden is. Het voorkomen van op lelie of andere waardplanten gespecialiseerde stammen is daarom niet aan te nemen.In hoeverre de hevige aantasting een gevolg is van een opbouw van de bacterie-populatie door een te nauwe vruchtwisseling en mechanische rooimethoden moet worden nagegaan.     

Yellows of lettuce and some other vegetable crops in the Netherlands caused by beet western yellows virus

A virus isolated from lettuce (Lactuca sativa), endive (Cichorium endivia), witloof chicory (C. intybus), and spinach (Spinacia oleracea), and from some weeds was shown to be beet western yellows virus (BWYV) by its host range, particle morphology and serology. It resembled previously described European isolates but differed from American strains in its inability to infectBeta vulgaris, Brassica pekinensis andRaphanus sativus. The most useful host for routine indexing wasCrambe abyssinica. Virus particles in purified preparations stained with uranyl acetate were isometric, ca. 27 nm in diameter. Purified virus reacted with antiserum to an American strain of BWYV in infectivity neutralization gel diffusion and serologically specific electron-microscopy tests.The field reaction to BWYV of cultivars of lettuce, otherLactuca species and someCichorium species was investigated and differences in symptom expression were observed. On the basis of observations during two seasons BWYV appeared to be widely distributed but seemed of minor economic importance to lettuce growing. It may be a potentially important pathogen of endive and chicory.Samenvatting Reeds gedurende enkele jaren trekt in Nederland een vergelingsziekte van sla (Fig. 1 en 2) de aandacht. In 1977 en 1978 werd de ziekte nader bestudeerd en ook waargenomen in andijvie, witlof (Fig. 3) en spinazie. Uit zieke planten van deze vier gewassen en uit de onkruiden herderstasje en kruiskruid, groeiend in de buurt van de zieke sla, kon doorMyzus persicae op persistente wijze een virus worden overgebracht. Het werd op grond van zijn waardplantenreeks (Tabel 1), deeltjesmorfologie (Fig. 4A) en serologie (Fig. 4B) herkend als het in de USA beschreven beet western yellows virus (BWYV).Het Nederlandse virus komt overeen met in andere landen gerapporteerde Europese isolaten van het virus, maar verschilt van Amerikaanse doordat het niet in staat is om biet, chinese kool en radijs te infecteren. Daarom is voor het virus door Bos en Ashby (1978) de Nederlandse naam slavergelingsvirus ingevoerd. De meest geschikte indicatorplant voor routinetoetsing isCramble abyssinica (Tabel 2). De reactie van herderstasje varieert al naar individu van nagenoeg letaal tot vrijwel symptoomloos (Fig. 5).In gedeeltelijk gezuiverde preparaten bleken de deeltjes bolvormig te zijn en ca. 27 nm in diameter (Fig. 4A). Zulke preparaten reageerden met antiserum tegen een Amerikaanse stam van het virus (BWYV) in toetsen die gebruik maken van infectieneutralisering, gel-diffusie en serologisch-speciefieke elektronenmikroskopie. Bij laatstgenoemde techniek werd een fraaie deeltjesklontering waargenomen (Fig. 4B), die ontbrak na incubatie van gezuiverd virus met een antiserum tegen het niet verwante kersebladrolvirus (Fig. 4C).Bij veldwaarneming in 1977 van 20 slarassen, waarbij tot 60% van de planten van één ras werden aangetast, bleken twee rassen niet of weinig vatbaar (Tabel 3). Bij inoculatie in de kas bleken ze echter volledig vatbaar. In 1978 werd een aantal soorten en rassen vanCichorium enLactuca blootgesteld aan natuurlijke en aan kunstmatige infectie. BehalveC. intybus Groenlof IVT waren allen vatbaar, ookL. sativa Gallega de Invierno,L. serriola enL. virosa.Het virus lijkt algemeen voor te komen. Meestal is de infectiegraad niet hoog. Vanwege de lange incubatieduur in sla is het virus in dat gewas bij de hier toegepaste teeltwijze waarschijnlijk van geringe betekenis. Het lijkt echter een potentieel belangrijk pathogeen voor andijvie en witlof.Guest research worker, Plant Diseases Division, DSIR, Private Bag, Christchurch, New Zealand, with financial assistance from the International Agricultural Centre, Wageningen, and Ministry of Education and Science, The Hague.     

Application of enzymes during bulb tissue extraction for detection of lily symptomless virus by ELISA in Lilium spp

Lily symptomless virus (LSV) was readily detected with the enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) in leaves ofLilium Mid-Century hybrids cvs Enchantment and Destiny andLilium speciosum cv. Brabander. In bulbs of cv. Enchantment LSV could be detected without any additional treatment of the extracts, but for reliable results in cv. Destiny it was necessary to pre-incubate the bulb extracts with cellulase or hemicellulase.Samenvatting In de bladeren van secundair geïnfecteerde planten van de leliecultivars Enchantment, Destiny en Brabander kon LSV met ELISA gemakkelijk worden aangetoond. In bladextracten van Enchantment kon nog ca. 100 ng LSV/ml extract worden teruggevonden. Bij toepassing van de standaard-methode van extraheren (2 g weefsel malen in 4 ml extractiebuffer) kon ook in de bolschubben van Enchantment LSV worden aangetoond; bij Destiny gelukte dat aanzienlijk minder goed. Wijzigingen in de extractie-procedure of een speciale behandeling van het standaard-extract (dialyseren, verhitten tot 50°C etc.) leidde niet tot een betere aantoonbaarheid van het virus met ELISA. Enzymen als hemicellulase, cellulase en pectinase, toegevoegd aan het standaard-extract van bolschubben van Destiny vóór de toetsing (incubatie gedurende 18 h bij kamertemperatuur), verbeteren de aantoonbaarheid van het LSV aanzienlijk.     

Luteoforol,a flavan 4-ol,is induced in pome fruits by prohexadione-calciumand shows phytoalexin-like properties against <Emphasis Type="Italic">Erwinia amylovora</Emphasis>and other plant pathogens

Treatments with prohexadione-calcium led to lowered incidence of fire blight, scab and other diseases in pome fruit trees and other crop plants. In addition to acting as a growth regulator, prohexadione-calcium interferes with flavonoid metabolism and induces the accumulation of the 3-deoxycatechin luteoliflavan in shoots of pome fruit trees. Luteoliflavan does not possess any remarkable antimicrobial activity. Therefore luteoforol, its unstable and highly reactive precursor, has been tested in vitro for its bactericidal and fungicidal activities. Luteoforol was found to be highly active against different strains of Erwinia amylovora, the causal agent of fire blight, and all other bacterial and fungal organisms tested. Phytotoxic effects were also observed in pear plantlets. The results obtained indicate that prohexadione-calcium induces luteoforol as an active principle with non-specific biocidal properties. It is proposed that luteoforol is released upon pathogen attack from its cellular compartment and inhibits further disease development by destroying pathogen cells as well as by inducing a hypersensitive-like reaction in the host plant tissue. This mechanism would be closely analogous to the one known for structurally related phytoalexins in sorghum.     

Electrophoretic and serological comparisons of pathogenesis-related (b) proteins from different plant species

Preparations of pathogenesis-related (b) proteins (PRs) from differentNicotiana species, tomato,Gynura aurantiaca, bean, and cowpea were compared to each other and to bean chitinase and a constitutive apple agglutinin by electrophoresis in polyacrylamide gels both in the absence and in the presence of SDS, and by serological double diffusion analysis using antisera against tobacco PRs and bean chitinase. PRs from different plant genera displayed a similar but not identical range of relative mobilities in both native and SDS gels, whereas bean chitinase and apple agglutinin were clearly different. None of the antisera reacted with any of the PR preparations from plant genera other than the one from which the antigen(s) had been derived. Whilst PRs within the genusNicotiana are serologically related and can be identical, PRs from different plant genera seem to be sufficiently different to be considered as genus-specific.     

Degree of RNA silencing and the ability of a viral suppressor vary depending on the cell species in a protoplast system

RNA silencing is a sequence-specific defense mechanism against viruses. As a counterdefense, viruses evolved silencing suppressors to interfere with host silencing. In analyses using protoplasts prepared from cultured cells (BY-2) and mesophyll cells of Nicotiana tabacum and N. benthamiana, viral suppressors differentially functioned in different cell types. This phenomenon has not been discussed in earlier papers on protoplast systems and RNA silencing. In investigations of the cellular activities of viral suppressors and their role in the RNA-silencing pathway, assays with host protoplasts offer many advantages and can complement other in planta assays such as Agrobacterium-mediated transient expression.     

Acquired resistance triggered by elicitins in tobacco and other plants

Elicitins are a family of proteins excreted byPhytophthora spp. They exhibit high sequence homology but large net charge differences. They induce necrosis in tobacco plants which then become resistant to the tobacco pathogenPhytophthora parasitica var.nicotianae. In stem-treated plants, resistance was not restricted to the site of elicitin application, but could be demonstrated by petiole inoculation at all levels on the stem. Resistance was already maximum after two days and lasted for at least two weeks. It was effective not only towardsP. p. var.nicotianae infection, but also against the unrelated pathogenSclerotinia sclerotiorum. In contrast to dichloroisonicotinic acid, an artificial inducer of systemic acquired resistance, which was increasingly effective with doses ranging from 0.25 to 5mole per plant, the basic elicitin cryptogein exhibited a threshold effect, inducing near total resistance and extensive leaf necrosis above 0.1 nmole per plant. Between 1 and 5 nmole, acidic elicitins (capsicein and parasiticein) protected tobacco plants with hardly any necrotic symptom. Elicitins exhibited similar effects in various tobacco cultivars andNicotiana species, although with quantitative differences, but induced neither necrosis nor protection in other SolanaceÆ (tomato, petunia and pepper). Among 24 additional species tested belonging to 18 botanical families, only some BrassicaceÆ, noticeably rape, exhibited symptoms in response to elicitins, in a cultivar-specific manner. Elicitins appear to be natural specific triggers for systemic acquired resistance and provide a tool for unraveling the mechanisms leading to its establishment.Abbreviations AR acquired resistance - HR hypersensitive response - INA 2,6-dichloroisonicotinic acid - Ppn Phytophthora parasitica var.nicotianae - SAR systemic acquired resistance     

Broad bean mottle virus in Morocco; curculionid vectors,and natural occurrence in food legumes other than faba bean (Vicia faba)

Broad bean mottle virus (BBMV) was transmitted from infected to healthy faba-bean plants by the curculionid weevilsApion radiolus Kirby,Hypera variabilis Herbst,Pachytychius strumarius Gyll,Smicronyx cyaneus Gyll, andSitona lineatus L. The latter appeared to be an efficient vector: acquisition and inoculation occurred at the first bite, the rate of transmission was c. 41%, and virus retention lasted for at least seven days.S. lineatus transmitted the virus from faba bean to lentil and pea, but not to the three genotypes of chickpea tested. This is the first report on the generaHypera, Pachytychius, andSmicronyx as virus vectors, and onA. radiolus, H. variabilis, P. strumarius, andS. cyaneus as vectors of BBMV.Out of 351 samples of food legumes with symptoms suggestive of virus infection, 16, 11, 19, and 17% of the samples of chickpea, lentil, pea, and common bean, respectively, were found infected when tested for BBMV in DAS-ELISA. This is the first report on the natural occurrence of BBMV in chickpea, lentil, pea, and common bean. The virus should be regarded as a food-legume virus rather than a faba-bean virus solely, and is considered an actual threat to food legume improvement programmes.     

Biological control of Rhizoctonia solani on potatoes by antagonists. 4. Inoculation of seed tubers with Verticillium biguttatum and other antagonists in field experiments

Inoculation of seed potatoes with the mycoparasiteVerticillium biguttatum, isolate M73 (combined withGliocladium roseum in 1981, either alone or mixed with isolate M180 plus antibiotics-producing isolates ofAzotobacter chroococcum in 1982) repeatedly proved successful in reducingRhizoctonia solani on stolons and stems. In field experiments, this ultimately led to a reduced formation of sclerotia on new tubers, particularly in neutral sandy loam and clay loam soils. In 1981 inoculation with antagonists led, when compared with no inoculation, to average reductions of 22 and 42% for the harvest from clean, and 15 and 26% for the harvest from infected seed tubers grown on slightly acid sandy soils and on neutral loam soils, respectively. The harvest from clean, inoculated seed tubers had the lowest sclerotium index. In 1982 inoculation of seed tubers planted in slightly acid sandy soils gave reductions of the sclerotium index of up to 22%. In the neutral marine loam soils considerable reductions were often achieved, viz., in slightly infected loams 51–68% and in rather heavily infected ones 4–43%. Chemical disinfection of seed tubers proved effective only in loam soils that were slightly infested withR. solani. In both years inoculation of seed tubers with antagonists led to significantly lower sclerotium indices of the harvest (p=0.1% in 1981; p=5% in 1982). V. biguttatum was present more frequently and in greater densities on stems and stolons of plants from inoculated than from non-inoculated seed tubers. The latter were colonized by wildV. biguttatum strains from the soil, apparently less effective antagonists.Early in the season, the soil temperature was too low for growth ofV. biguttatum. Nevertheless, inoculation of tubers that were planted early resulted in a considerable cotrol ofR. solani.Samenvatting Het beënten van poters met de opRhizoctonia solani parasiterende schimmelVerticillium biguttatum isolaat M73 in combinatie metGliocladium roseum (1981) of metV. biguttatum M73 alleen of in combinatie met isolaat M180 plus antibiotische isolaten van de bacterieAzotobacter chroococcum (1982), bleek effectief in het terugdringen of het onderdrukken vanR. solani op stengels en stolonen en het verminderen van de aantasting.Beënting van het pootgoed leidde tot een vermindering van de sclerotium (lakschurft)-vorming op de nieuwe knollen, vooral in klei-en zavelgronden. In 1981 leidde beënting van poters tot reductie in de sclerotiumvorming van gemiddeld 22 en 42% voor de oogst uit schoon en 15 en 26% voor de oogst uit besmet pootgoed geteeld op respectievelijk zandgrond en klei- en zavelgrond.In 1982 leidde beënten van de poters uitgeplant in licht zure zandgrond tot een gemiddelde reductie van de sclerotiumindex van de oogst van 22%. In zwaar besmette zandgrond trad evenwel geen reductie op; de infectiedruk was hier te groot. In de neutrale zavel- en kleigronden, vaak ook in de zwaarder besmette percelen werden aanzienlijke reducties bereikt, in de licht besmette gemiddeld 51–68% en in de zwaarder besmette 4–43%. Ontsmetten van pootgoed bleek alleen effectief in percelen die licht metR. solani waren besmet.In beide jaren bleek beënten van pootgoed met antagonisten te resulteren in een significant lagere sclerotiumindex van de oogst (p=0,1% in 1981; p=5% in 1982). V. biguttatum was veel vaker en meer aanwezig op de ondergrondse stengeldelen en stolonen van planten uit beënt pootgoed dan op die van niet beënte poters. De laatsten werden gekoloniseerd door wilde stammen vanV. biguttatum uit de grond, die vaak minder effectieve antagonisten waren. Beënting van vroeg gepote knollen — als de temperatuur nog te laag is voor de groei vanV. biguttatum — leverde toch gunstige resultaten op.     

Viral dieback of carrot and other umbelliferae caused by the Anthriscus strain of parsnip yellow fleck virus,and its distinction from carrot motley dwarf

Viral dieback of carrot, chervil, coriander, dill and wild Umbelliferae is described. Disease incidence in carrot crops grown for seed is often high but low in ware carrot. There is no secondary spread in carrot crops.The causal virus was identified as theAnthriscus strain of parsnip yellow fleck virus (PYFV) transmitted byCavariella aegopodii from cow parsley(Anthriscus sylvestris). Nicotiana benthamiana was practically indespensable for isolation of PYFV by sap transmission from plants with viral dieback.No immunity was found in 12 carrot cultivars or in wild carrot. Disease control with a systemic insecticide had limited effect.Carrot red leaf virus and carrot mottle virus were commonly found in carrot, but they did not cause dieback symptoms. Cucumber mosaic virus, parsnip mosaic virus and a virus resembling that of carrot yellow leaf were occasionally isolated from carrot. Symptoms due to mycoplasma were also observed.Samenvatting Bij de zaadteelt van peen is in ons land reeds lang een schadelijke, vroeg in het seizoen optredende instervingsziekte bekend als voorjaarsziekte of het zwart. Planten vallen op door necrose van jonge spruiten (insterving). Soms gaat meer dan de helft van het gewas verloren. Voor consumptie geteelde peen wordt echter nauwelijks aangetast. De ziekte is nu ook gevonden bij dille, kervel, koriander en wilde schermbloemigen.Uit zieke planten en ook vaak uit symptoomloze fluitekruidplanten werd een virus geïsoleerd waarmee de insterving kon worden gereproduceerd. Het werd herkend als de fluitekruid-(ofAnthriscus-)stam van pastinakegeelvlekvirus (PYFV) op grond van waardplanten, symptomen, serologie en overdracht doorCavariella aegopodii met als onmisbare helper hetAnthriscus-vergelingsvirus (AYV), dat ook in fluitekruid voorkomt. Het gebruik vanNicotiana benthamiana als toetsplant maakte isolatie uit planten met virusinsterving mogelijk. Voor de ziekte wordt nu de naam virusinsterving van schermbloemigen voorgesteld.Peenroodbladigheid veroorzaakt door peenroodbladvirus, dat meestal samengaat met peenvlekkenvirus, bleek ook algemeen voor te komen. Deze twee virussen spelen geen rol bij het veroorzaken van virusinsterving, zoals wel werd aangenomen. Beide ziekten zijn geheel verschillend in symptomatologie en epidemiologie. Incidenteel werden komkommermozaïekvirus, pastinakemozaïekvirus en een virus gelijkend op peengeelbladvirus in aangetroffen. Ook werd eenmaal een aan een mycoplasma toe te schrijven ziekte geconstateerd.Virusinsterving bleek epidemiologisch te kunnen worden verklaard door de massale jaarlijkse migratie vanC. aegopodii in het voorjaar, waarbij PYFV van fluitekruid naar peen en andere schermbloemigen wordt verspreid. Door onvatbaarheid van peen voor het helpervirus (AYV) treedt in dit gewas geen secundaire verspreiding op.In geen van 12 peenrassen en wilde peen werd resistentie aangetroffen. Toepassing van een systemisch insekticide bleek in eerder onderzoek slechts een beperkt effect te hebben. Peenzaadteelt in gebieden met minder bladluizen, zoals het noorden des lands, lijkt aan te bevelen, maar verder lijkt de ziekte niet te bestrijden.Work in partial fulfillment of requirements for master's training at Agricultural University, Wageningen     

Control of seed-borne pathogens on legumes by microbial and other alternative seed treatments

Greenhouse trials were carried out in order to test the efficacy of different seed treatments as alternatives to chemicals against Colletotrichum lindemuthianum cause of anthracnose on bean and Ascochyta spp. cause of Ascochyta blights on pea, respectively. Resistance inducers, commercially formulated microorganisms, non-formulated selected strains of different microorganisms (fungi, bacteria and yeasts) and plant extracts were applied as dry or liquid seed treatments on naturally infested seeds. Seedling emergence and disease incidence and/or severity were recorded. Almost all seed treatments turned out to be ineffective in controlling the Ascochyta infections, which is in line with the literature stating that these pathogens are difficult to control. The only alternative treatments that gave some control of Ascochyta spp. were thyme oil and a strain of Clonostachys rosea. The resistance inducers tested successfully controlled infections of bean by C. lindemuthianum. Among the formulated microorganisms, Bacillus subtilis-based formulations provided the best protection from anthracnose. Some strains of Pseudomonas putida, a disease-suppressive, saprophytic strain of Fusarium oxysporum and the mustard powder-based product Tillecur also proved to be effective against bean anthracnose. However, among the resistance inducers as well as among the other groups, certain agents caused a significant reduction of plant emergence. Different alternative seed treatments can therefore be used for the control of C. lindemuthianum on bean, while on pea only thyme oil and a strain of Clonostachys rosea showed some effectiveness against Ascochyta spp.     

Use of some plant extracts to control Biomphalaria alexandrina snails with emphasis on some biological effects

The present work was carried out to evaluate, the molluscicidal activity of cold water, boiled water, methanol, ethanol, acetone and chloroform extracts of some plant species against Biomphalaria alexandrina snails. Preliminary screening tests on 10 plant species showed that the highest molluscicidal potency was recorded for Euphorbia splendens, Atriplex stylosa and Guayacum officinalis. Exposure of B. alexandrina snails to plant’s methanol extracts led to a significant reduction in their survival and growth rates. In addition, newly hatched snails were susceptible to plant’s methanol extracts than elder ones. LC₂₅ of methanol extract from these plants caused a considerable reduction in the infectivity of Schistosoma mansoni miracidia to the snails. It caused a reduction in number of cercariae per snail during the patent period and in the period of cercarial shedding. The results, also, revealed that the glucose concentration in treated snails was increased in haemolymph, while soft tissue glycogen decreased. The activities of glycogen phosphorylase, succinate dehydrogenase (SDH), glucose-6-phosphatase and acetylcholinesterase (AchE) in homogenate of snail’s tissues were reduced (P < 0.001) in response to treatment with plants methanol extract, while glucose-6-phosphate dehydrogenase (G-6-PD) activity increased (P < 0.001). It was concluded that the application of LC₂₅ of methanol extracts of E. splendens, A. stylosa and G. officinalis may be helpful in snail control as it interferes with the snails’ biology and physiology.     

Germination and appressorium formation of wheat leaf rust on susceptible,partially resistant and resistant wheat seedlings and on seedlings of other Gramineae

Germination and appressorium formation of wheat leaf rust urediospores were studied in two experiments. No consistent differences could be detected between 11 genotypes of wheat (Triticum aestivum), two of barley, one ofTriticum dicoccum, one ofT. dicoccoides, one ofT. boeoticum and one ofAegilops squarrosa. Host genotypes and non-hosts gave similar results, suggesting that the phases before penetration of the host leaf are not affected by the resistance mechanisms operating in hosts and non-host genotypes.Samenvatting Kieming en de vorming van appressoria is bestudeerd in twee experimenten. Er zijn geen systematische verschillen waargenomen tussen 11 genotypen van tarwe, twee van gerst, een vanTriticum dicoccum, een vanT. dicoccoides, een vanT. boeoticum en een vanAegilops squarrosa. Waard en niet-waard genotypen gaven overeenkomstige resultaten, dit suggereert dat de fasen voor penetratie van het gastheerblad niet beïnvloed worden door de resistentiemechanismen werkzaam in waard en niet-waard.     

Virus eradication from some Pelargonium zonale cultivars by meristem-tip culture

On the older leaves ofPelargonium zonale chlorotic rings and flecks are common, especially during spring and fall. From such plants an isometric virus can be isolated that causes local lesions on the leaves ofChenopodium quinoa. An attempt was made to produce symptomless plants, reacting negatively onC. quinoa. Meristem tips on a basal medium supplemented with α-naphthalene acetic acid and coconut milk produced abundant callus, but no plantlets. However, on media containing low concentrations of indole acetic acid and kinetin or benzyl adenine, some plants were produced that fulfilled the above requirements. Those selected on horticultural properties, are considered as valuable mother plants. Of twenty-one cultivars such plants were obtained. They may prove an important contribution to the improvement of theP. zonale industry in the Netherlands.     

Choanephora blight of potatoes and other crops grown under tropical conditions in Peru

Samenvatting In het kader van een veredelingsprogramma voor de aanpassing van de aardappel aan de teelt in het warme, vochtige tropische laagland worden sinds 1975 aardappels verbouwd op een proefveld te Yurimáguas in het Amazonebekken van Peru. Vanaf het begin is veelvuldig een ernstige aantasting van het loof waargenomen veroorzaakt doorChoanephora cucurbitarum en enkele nauwverwante soorten. Het ziektebeeld is gekenmerkt door lesies die zich aanvankelijk van bladranden en bladspitsen uitbreiden, waarbij aangetaste weefsels eerst waterig worden en daarna uitdrogen en een olijfgroene kleur aannemen. Bij droog weer worden vier tot vijf mm lange sporangi?ndragers gevormd op de aangetaste delen en ontstaat het voor de ziekte zo kenmerkende beeld (Fig. 2). Dezelfde schimmel is ook gevonden op andere cultuurgewassen (Fig. 1) en is ter plaatse waarschijnlijk de meest beperkende factor voor vele gewassen gedurende regenrijke perioden.     

Mycorrhiza induced resistance in potato plantlets challenged by Phytophthora infestans

Biological control of soil-borne pathogens by arbuscular mycorrhizal (AM) fungi has been repeatedly demonstrated. However, their role in the control of above-ground hemibiotrophic pathogens is less conclusive. Here, we investigated in vitro the impact of an AM fungus on Phytophthora infestans in potato plants. The leaf infection index was decreased in mycorrhizal potato plants. Real-Time Quantitative PCR revealed the induction of two pathogenesis related genes (PR1 and PR2) in the leaves of mycorrhizal plants shortly after infection with P. infestans. These results suggested a systemic resistance in mycorrhizal plants, related to the priming of the two PR genes in potato.     

壳二孢叶枯病病原菌Ascochyta rabiei胁迫下鹰嘴豆防御相关基因的表达分析

为挖掘获得新的抗性基因,培育鹰嘴豆Cicer arietinum抗壳二孢叶枯病(病原菌为Ascochyta rabiei)新品种,以项目组前期获得的102个差异表达的新基因为基础,随机选取29个基因进行同源性分析,以鹰嘴豆Actin(EU529707)和Ef-1α(AJ004960)作为参考基因,利用实时荧光定量PCR技术检测这29个基因在宿主植物鹰嘴豆抗性品种系选03中的表达规律。结果显示,基于同源性分析结果可将29个基因大致分成4类,涉及信号传导机制、细胞运输、转录和细胞拯救、防御、毒性;功能分析结果显示,功能未知的基因数目最多,达到了11个,其中多数为鹰嘴豆未定性基因。这29个基因在A. rabiei胁迫下都发生了不同程度的差异表达,表达差异时间点集中在胁迫后72 h,并在96 h恢复至正常表达水平。其中解毒相关基因474在72 h时相对表达水平最高,是对照处理0 h的19.773倍,抗氧化修复相关基因1137的相对表达水平最低,约为对照处理0 h的1/3。筛选获得的差异表达基因中,表达上调的基因有10个,表达下调的基因有16个,其余3个基因的表达差异不明显。上调表达基因可能与鹰嘴豆应对A. rabiei侵染的应答机制有关,其中与免疫应激相关的蛋白基因如谷胱甘肽S-转移酶、咖啡酰辅酶A、泛素蛋白基因等可能直接参与了鹰嘴豆应对A. rabiei的免疫识别和防御。     

Relation between cropping frequency of peas and other legumes and foot and root rot in peas

The relation between the frequency of legume crops in a rotation and the root rot severity in pea was examined in a field survey. Additionally, greenhouse experiments were performed with soil samples from legume rotation trials or from farmers' fields. The frequency of pea crops in current rotations proved to be much less than the recommended value of one in six years. The correlation between pea root rot and the number of years that pea or other legumes were not grown on the field under consideration (called crop interval) was weak. Root rot severity correlated better with the frequency of peas or legumes in general over a period of 18 years, but the frequency still explained only a minor fraction of the variation in disease index. Some experimental data pointed to the occurrence of a highly specific pathogen microflora with continuous cropping of only one legume species, but this phenomenon probably does not occur in farmers' fields. In field samples, root disease index for pea correlated well with that for field bean. The survival of resting structures of pathogens such asAphanomyces euteiches probably explains why the frequency of legume cropping has a higher impact than crop interval on root disease incidence. Pea-free periods and legume frequencies have a poor predictive value for crop management purposes.