Resistance of rose rootstocks to crown gall (Agrobacterium tumefaciens)

Various types of rose rootstocks were tested for their resistance to crown gall. The rootstock Iowa State University (ISU) 60–5 was the most resistant, followed by Brooks 48, Clarke 1957 and Welch. Rosa multiflora, R. noisettiana (Manetti) and Basye No. 3 were very susceptible. The inoculations were made with four isolates ofAgrobacterium tumefaciens (Smith et Townsend) Conn, respectively from aDahlia sp.,Rosa spp. andPrunus persica. It was found that the isolate fromDahlia was a different race to the isolates fromRosa andPrunus spp.Samenvatting Bij onderstammen van rozen, kunstmatig geïnoculeerd metAgrobacterium tumefaciens (Smith et Townsend) Conn., werden verschillen in resistentie tegen wortelknobbel gevonden. Het meest resistent was Iowa State University (ISU) 60–5, gevolgd door Brooks 48, Clarke 1957 en Welch, Zeer vatbaar warenRosa multiflora, R. noisettiana (Manetti) en Basye No. 3. De vier isolaten vanA. tumefaciens, gebruikt voor de inoculaties, waren respectievelijk afkomstig van eenDahlia sp.,Rosa spp. enPrunus persica. Het isolaat vanDahlia en de isolaten vanRosa enPrunus spp. behoorden tot twee verschillende fysiologische rassen. De vorming van tumoren was in sommige gevallen afhankelijk van de methode van inoculatie; inoculaties bij de stambasis waren meer succesvol dan in het midden van de stam.     

Pathogenic variation in poplar rust <Emphasis Type="Italic">Melampsora larici-populina</Emphasis> from England

Using a leaf disc method, 19 isolates of the poplar rust, Melampsora larici-populina , and one isolate of M.populnea from England were inoculated on to 25 poplar clones belonging to Populus nigra and P.trichocarpa, and hybrids between P. deltoides and P. nigra, P. deltoidesand P. trichocarpa, P.tacamahaca and P.trichocarpa, and P. alba and P. tremula. Disease was scored based on the pustule area and inoculum density. In terms of whether sporulating uredinia formed, the 19 isolates showed seven different patterns to the tested poplar clones. The majority of the rust isolates infected P. nigra P3090 and Vereecken, P.nigra×P. deltoides Casale and Tasman, P. tacamahaca×trichocarpa 36 and Balsam Spire, and P.trichocarpa Blom. Populus trichocarpa×P. deltoides 69039/4 was infected by only three isolates collected from southern England. No visible symptoms appeared on P. alba ×P. tremulaTower and P.trichcarpa×P. deltoides×P. deltoides76028/5 in inoculations with M. larici-populina isolates. Populus alba×P.tremula Tower was infected only by M. populnea. When M. larici-populina isolates were tested using AFLP, no differences were found either between isolates from different geographical regions or between those having narrow spectrum of virulence and those showing wide spectrum of virulence on the tested clones. The results suggest that the UK rust populations possess virulences which were found in races E1, E2, E3 and E4 in continental Europe and that rust having virulence patterns similar to race E4 has occurred in UK poplar plantations since 1996.     

Some new races ofPuccinia striiformis

In the Netherlands in 1961 three new field races were found ofPuccinia striiformis, the causal fungus of yellow rust on wheat. Two of these, viz. the Falco race and the Opal race, together with the already known Etoile de Choisy race, constitute the so-called Nord-group of races, which is now clearly distinguished from the so-called Rubis-group. Most dangerous and interesting is the third of the new races. This so-called Cleo race proved to be the first to break both resistance to the Nord-group and resistance to the Rubis-group. On wheat seedlings in the greenhouse all three new races behaved like green-house race W(ageningen) 8=B(raunschweig) 55.Samenvatting Er zijn van de schimmelPuccinia striiformis Westend., de veroorzaker van de gele roest van tarwe, in Nederland in 1961 drie nieuwe veldfysio's gevonden. Dit zijn het Falco-fysio, het Opal-fysio en het Cleo-fysio. De eerste twee bleken met het reeds bekende Etoile de Choisy-fysio een groep te vormen, de z.g. Nord-groep, die zich duidelijk onderscheidt van de reeds beter bekende Rubis-groep van fysio's. Eerstgenoemde groep kenmerkt zich o.a. door de aantasting van het tarweras Nord, de laatstgenoemde door de aantasting van Rubis (zie tabel 1). Het belangrijkst en het gevaarlijkst is het Cleo-fysio. Dit bleek voor zover bekend het eerste en enige fysio te zijn dat zowel de resistentie tegen de Rubis-groep als die tegen de Nord-groep doorbreekt. Het heeft zodoende een zeer breed aantastingsspectrum. Van de tarwerassen die voorkomen in de 39ste Nederlandse Rassenlijst voor Landbouwgewassen (1964) zijn de volgende negen rassen vatbaar voor het Cleo-fysio met een aantastingsgraad van 6 tot 9 (Internationale Schaal): Cleo, Cappelle Desprez, Heine's VII, Hector, Stella, Sambo, Mado, Wodan en Jufy I. Bovendien bleek het Cleo-fysio in vergelijking met de andere veldfysio's goed te overwinteren en in 1964 reeds op vele plaatsen in Nederland aanwezig te zijn. Het Cleo-fysio maakt het des te noodzakelijker bij de selectie op resistentie tegen gele roest te werken op een brede genetische basis. Bij toetsing op tarwekiemplanten in de kas gedroegen de drie nieuwe fysio's zich alle als het kasfysio W(ageningen) 8 =B(raunschweig) 55 (zie tabel 2).     

Influence of Inoculum Density of Races 0 and 5 of Fusarium oxysporum f. sp. ciceris on Development of Fusarium Wilt in Chickpea Cultivars

Artificial inoculation experiments were carried out at 25°C to determine the effects of inoculum density of Fusarium oxysporum f.sp. ciceris races 0 (Foc-0) and 5 (Foc-5) and susceptibility of chickpea cultivars P-2245 and PV-61 on development of Fusarium wilt. Foc-5 proved much more virulent than Foc-0. Increasing the inoculum density of F. oxysporum f.sp. ciceris caused an exponential reduction in disease incubation period and a monomolecular increase of disease incidence and the area under the disease intensity progress curve. The extent of these effects was highest in the most conducive P-2245/Foc-5 combination and decreased in the less susceptible PV-61 and for the less virulent Foc-0, in that order. For P-2245/Foc-5, the highest disease intensity was attained with 6 chlamydospores g^–1 of soil, the lowest inoculum density in the study. One thousand chlamydospores g^–1 of soil of the same race were needed to attain a comparable disease intensity in PV-61. Twenty thousand chlamydospores g^–1 of soil of Foc-0 were required for maximum disease intensity in P-2245.The disease intensity curves were adequately described by the Gompertz model. Using this model, a response surface for disease intensity was developed, in which the model parameters are expressed as a function of both time from inoculation and inoculum density. This response surface confirmed that the final amount of disease intensity increases in a monomolecular relationship with increasing inoculum density and showed that the relative rate of disease progress increases exponentially with increasing inoculum density of the pathogen.     

Infection of Tomicus piniperda (Col., Scolytidae) with Canningia tomici sp. n. (Microsporidia, Unikaryonidae)

Canningia tomici sp. n. (Microsporidia, Unikaryonidae) infects the midgut epithelium, the gut muscules, Malpighian tubules, connective tissues, adipose tissues and the gonads of the pine shoot beetle, Tomicus piniperda (L.) (Coleoptera, Scolytidae). The infection is present in populations of Tomicus piniperda in Europe and in the United States. Uninucleate oval single spores occur in two sizes: 2.8±0.4× 1.4±0.4m and 3.8±0.3×2.0±0.2m. The polar filament of this microsporidium is fixed subapically in a flat anchoring disc. The thick posterior lamellae of the binary polaroplast are asymmetric due to the lateral fixation of the polar filament.     

Bud necrosis,a storage disease of tulips. I. Symptoms and the influence of storage conditions

The symptoms of bud necrosis in tulip bulbs are described. This disorder is neither contagious nor hereditary. It is found more often and more severely in certain cultivars (viz Red Champion and White Sail) than in others (viz Rose Copland) in which it appears less frequently or not at all. The disease originates in the stamens of the flower-producing main bud during dry storage between lifting and planting of the bulbs. The occurrence of the disease in sensitive cultivars is promoted by storage of the bulbs under conditions of poor ventilation (viz packed in cardboard boxes) and at higher temperatures later in the storage period (after September 1).The experimental results suggest that there are several pathogenic factors and that the combined action of these factors can lead to bud necrosis; the primary factor is probably of physiological nature.Samenvatting Kernrot is een afwijking in tulpebollen die een bloeibare maat hebben. De ziekte ontstaat tijdens de droge bewaring van de bollen en begint met afwijkingen aan de meeldraden. Bij de beschrijving is onderscheid gemaakt tussen symptomen welke zich tijdens de droge bewaring voordoen aan de knoppen waaruit zich de bloeiende spruit zal ontwikkelen en symptomen welke zich voordoen aan de bollen tijdens de bloei te velde. Naar de mate waarin de knoppen en planten afwijken, wordt gesproken van meeldraadnecrose (Fig. 1A en 2), bloemnecrose (Fig. 1B en 4A), spruitnecrose (Fig. 1C en 4B), kernnecrose (Fig. 1D en 4C) en bolnecrose (Fig. 4D).Het is gebleken, dat de ziekte bij bepaalde cultivars (Red Champion en White Sail) vaak voorkomt, bij andere minder vaak (Rose Copland) of in het geheel niet. Er kon worden vastgesteld, dat de ziekte niet besmettelijk of erfelijk is.In de proeven werd het ontstaan van de afwijking bij Red Champion en White Sail bevorderd door de bollen te verpakken in kartonnen dozen (ventilatiebeperking) en door de bollen later in het seizoen (na 1 september) te bewaren bij hogere temperaturen dan daarvoor. Op grond van de proefresultaten wordt aangenomen dat de primaire oorzaak van de afwijking van fysiologische aard is. De aanwezigheid van schimmels, bacteriën en mijten moet als tweede oorzaak worden beschouwd.     

Distribution of the FoToml gene encoding tomatinase in formae speciales of Fusarium oxysporum and identification of a novel tomatinase from F. oxysporum f. sp. radicis-lycopersici, the causal agent of Fusarium crown and root rot of tomato

The antifungal glycoalkaloid -tomatine accumulates in tomato plants and may protect plants from fungal infection. Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici, the causal agent of vascular wilt of tomato, produces a tomatinase (FoToml) that degrades -tomatine to the nontoxic compounds tetrasaccharide lycotetraose and tomatidine. Induction of tomatinases and the distribution of FoToml homologs were examined among 30 strains belonging to 16 formae speciales of F. oxysporum. Tomatinase activity was found in 27 strains belonging to 15 formae speciales, but FoToml homologs (>98% sequence identity) were detected in only six strains belonging to four formae speciales. To identify tomatinases other than FoToml, -tomatine-inducible proteins of another tomato pathogen F. oxysporum f. sp. radicis-lycopersici were analyzed by two-dimensional gel electrophoresis. A protein with a molecular mass of 64kDa accumulated in the -tomatine-induced culture filtrates, and the protein had tomatinase activity, degrading -tomatine to lycotetraose and tomatidine.     

Resistance to carbendazim in Pseudocercosporella herpotrichoides from Dutch wheat fields

Culm base samples were collected in August 1984, from winter wheat fields in Groningen, Flevoland and near Wageningen in Gelderland. In contrast to fields in the latter two areas, fields in Groningen were characterized by intensive wheat cultivation and yearly applications of benzimidazole fungicides for eyespot control. Seventy-seven isolates ofPseudocercosporella herpotrichoides were recovered. Forty-three percent of recovered isolates were carbendazim-resistant, all of which originated from fields in Groningen. Resistant isolates were detected among both rye- and wheat-types of the pathogen. Rye-type isolates were identified asP. herpotrichoides var.acuformis and those of the wheat-type asP. herpotrichoides var.herpotrichoides.Samenvatting Monsters van de halmbasis van tarwestro werden in augustus 1984 verzameld van percelen met wintertarwe in Groningen, Flevoland en bij Wageningen in Gelderland. In tegenstelling tot de percelen in de twee laatstgenoemde gebieden, waren de percelen in Groningen gekenmerkt door intensieve tarweteelt en door jaarlijkse bespuitingen met benzimidazool fungiciden tegen de oogvlekkenziekte. In totaal werden 77 isolaten vanPseudocercosporella herpotrichoides verkregen. Drieënveertig procent van de isolaten was resistant tegen carbendazim en alle resistente isolaten waren afkomstig van percelen in Groningen. Resistente isolaten werden zowel bij het rogge- als bij het tarwetype van het pathogeen aangetroffen. Isolaten van het roggetype werden geidentificeerd alsP. herpotrichoides var.acuformis en die van het tarwetype alsP. herpotrichoides var.herpotrichoides.     

The isolation of a further new race of Erysiphe graminis DC. f.sp. hordei Marchal and the genetical basis of the resistance of ‘Lyallpur 3645’

Besides the race Amsel-C₂, a new race of barley mildew (Erysiphe graminis DC. f.sp.hordei Marchal) has been isolated from a still resistant variety L 94. This race has provisionally been denoted Lyallpur 3645-C₁₇. It is able to overcome the resistance of Lyallpur 3645.It appears most likely that the barley variety Lyallpur 3645 has two closely linked genes for resistance, one for hypersensitivity and the other for an intermediate type of reaction. The first is present in the variety Amsel and both in Heine 4808.The reactions indicate that race Lyallpur 3645-C₁₇ has only one gene for virulence in addition to the ones present in race Amsel-C₂.A survey is given of the seedling reaction of some 60 previously very or moderately resistant varieties, after infection with the two new races.Samenvatting Twee fysio's van gerstemeeldauw,Erysiphe graminis DC. f.sp.hordei Marchal zijn gevonden, waarvan één niet eerder is beschreven. Dit laatste fysio wordt voorlopig aangeduid als Lyallpur 3645-C₁₇, het andere is het zgn. Amsel-C₂-fysio.Met behulp van beide fysio's is duidelijk geworden dat de lijn Lyallpur-3645 twee nauw gekoppelde resistentiegenen bezit; een gen voor een overgevoeligheidsreactie en een ander gen voor een intermediaire reactie.In het ras Amsel is alleen het overgevoeligheidsgen aanwezig, in Heine 4808, evenals Amsel afkomstig van kruisingen met Lyallpur 3645, zijn beide genen aanwezig.Het fysio Lyallpur-3645-C₁₇ lijkt daarom één gen voor virulentie meer te hebben dan Amsel-C₂.Tenslotte is een overzicht gegeven van de kiemplantreactie na infectie met beide fysio's van ongeveer 60 gerstrassen die eerder zeer goed of matig resistent waren.     

Effects of fusaric acid on cells from tomato cultivars resistant or susceptible toFusarium oxysporum f. sp.Lycopersici

Cell suspension cultures were set up from two tomato cultivars, one resistant, (Rio grande) and one susceptible (63.5) toFusarium oxysporum f. sp.lycopersici. Growth rates of the two cell cultures were comparable. Toxicity of fusaric acid, expressed as the fresh weight loss, was analyzed: It was significant in both cases after 10 h, but toxicity was twice as high for 63.5 suspension cells. In the same way, electrolyte leakage caused by fusaric acid was three times more important for 63.5 suspension cells. Moreover, fusaric acid treatment resulted in an acidification of the extracellular medium for 63.5 suspension cells (0.4 pH unit), whereas an alkalization was observed for Rio grande suspension cells (0.2 pH unit). Preliminary experiments suggest that fusaric acid was partially metabolized by Rio grande suspension cells, however, no detoxified forms of fusaric acid were detected either in cells or in culture filtrates. For these two tomato cultivars, the differences in sensitivity to fusaric acid of cultivated cells correspond to the differences in plant susceptibility toFusarium oxysporum f. sp.lycopersici.Abbreviations BAP 6-benzylaminopurine - conductivity - 2,4-D 2,4-dichlorophenoxyacetic acid - EtOAc ethyl acetate - FA fusaric acid - resistivity     

Race-specific aspects of polygenic resistance of barley to leaf rust,Puccinia hordei

Partial resistance of barley to leaf rust,Puccinia hordei, is characterized by a reduced rate of epidemic development in spite of a susceptible infection type. Barley cultivars vary greatly for partial resistance and its components. In a test for interaction between host cultivars and pathogen isolates most variation was of a horizontal nature. However, in the combination between Julia and the rust isolate 18, a differential interaction (vertical effect) occured; Julia had lost a small part of its partial resistance. The same interaction was found for latent period (LP), the most important component of partial resistance. Julia showed a shortened LP for isolate 18. Genetic analyses revealed, that Julia carries a polygene for longer LP not present in the other cultivars. The effect of this polygene appears to be broken by isolate 18 indicative for a gene-for-isolate relation, and even for a gene-forgene relation.Samenvatting Partiële resistantie van gerst voor dwergroest,Puccinia hordei, is gekenmerkt door een vertraagde epidemie-opbouw ondanks een vatbaar infectietype. Gerstrassen variëren sterk in partiële resistentie en haar componenten. In een toets ter bestudering van de interactie tussen waardplant en pathogeenisolaat bleek de meeste variatie horizontaal van aard te zijn. In de combinatie van Julia met isolaat 18 werd echter een differentiële interactie waargenomen; Julia had een klein deel van zijn partiële resistentie verloren. Dezelfde interactie werd waargenomen voor de belangrijkste component van partiële resistentie, de latentieperiode (LP); Julia had een iets verkorte LP voor isolaat 18. Genetische analyses toonden aan, dat Julia een polygen voor langere LP bevat; dit gen is niet aanwezig in de andere bestudeerde rassen. Er wordt verondersteld dat het effect van dit polygen door isolaat 18 is doorbroken. Dit wijst op een gen-om-isolaat en zelfs op een gen-om-gen-relatie.     

Alternaria alternata in cotton (Gossypium hirsutum) cv. Acala: Effects on gas exchange,yield components and yield accumulation

The effect ofAlternaria alternata on gas exchange proceses, on total yield and on yield components in cottonGossypium hirsutum cv. Acala SJ-2, was examined under field conditions. Variations in disease severity levels were achieved by using three fungicide treatments (Fentin Acetate). Disease developed more rapidly on the upper canopy layer (>661 cm height) than on lower ones. Infections were not accompanied by leaf shedding. The main effect of the disease was a reduction on bolls' number. A significant increase in seedcotton and lint yield, as compared to the untreated control, was achieved by applying fungicides. It was found that omitting early and late applications was not followed by significant yield reduction. Alternaria leaf spot reduced photosynthetic rate more and transpiration rate less, than could be explained by the extent of infected leaf area alone.Samenvatting Het effect vanAlternaria alternata op fotosynthese en transpiratie, opbrengstcomponenten en totale opbrengst bij katoen (Gossypium hirsutum L.) werd onderzocht onder veldomstandigheden. Verschillen in aantastingsniveaus werden verkregen door fungicide (fentin acetaat) behandelingen. De ziekte ontwikkelde zich het snelst boven in het gewas (> 60 cm). Infectie ging niet gepaard met bladval. Het belangrijkste effect van de ziekte vormde een afname van het aantal vruchtdozen (bolls). Een significante toename van zaadkatoen (seedcottton) en van vezels (lint) ten opzichte van de onbehandelde controle werd verkregen door toediening van fungiciden. Achterwege laten van vroege en late bestrijdingen had geen significante opbrenstverlaging tot gevolg.A. alternata verlaagde de fotosynthesesnelheid meer en de transpiratiesnelheid minder dan verklaard kon worden uit de geïnfecteerde oppervlakte van het blad.     

Yield of glasshouse tomatoes as affected by strains of tobacco mosaic virus

In the latter part of the summers of 1963, 1964 and 1965 the effect of an early inoculation with different strains of tobacco mosaic virus (TMV) upon yield was investigated. All experiments were carried out in the same glasshouse-compartment and with the tomato variety Moneymaker, the plants being grown in plastic pails containing ordinary potting soil. In 1963 a green strain, a distorting strain and a yellow (or aucuba) strain were used, all capable of causing local lesions onNicotiana tabacum White Burley, which reaction is characteristic for the tomato-type of TMV. Since unfavorable conditions affected control plants more than infected plants, the green strain caused no significant loss of yield. Plants infected by this strain yielded only 3% less weight of fruit than the control plants and even had a 12% greater number of fruits. Plants infected by either the distorting or the yellow strain yielded 43 and 65% respectively less weight of fruit and 32 and 48% respectively fewer fruits. In 1964 the same green strain of the tomato-type TMV was compared with a green strain of the tobacco-type TMV, which is characterized by a systemic reaction on White Burley. Plants infected by the tomato-type and tobacco-type green strains ylelded 16 and 21% respectively less weight of fruit than the control plants and 11 and 18% respectively fewer fruits. In 1965 the same green strain of the tomato-type TMV was used and compared with another green strain of the same virus, which in addition caused local lesions onN. glauca, and with a yellow ringspot strain, which showed the tomato-type reaction on White-Burley. Plants infected with these three strains yielded 14, 18 and 17% respectively less weight of fruit than the control plants, but only 2, 6 and 6% respectively fewer fruits. The relatively small reduction in the number of fruits and an appreciable delay of the harvest probably resulted from the fact that the plants in this experiment were inoculated in the seedling stage.Samenvatting In 1963,1964 en 1965 werd in de nazomer het effect van een vroege inoculatie met verschillende stammen van het tabaksmozalekvirus (TMV) op de opbrengst van tomaat nagegaan. Alle proeven werden uitgevoerd in dezelfde kas en met het tomateras Moneymaker; de planten werden opgekweekt in plastic emmers die met gewone potgrond gevuld waren.In 1963 werden een groene stam, een misvormende stam en een gele (of aucuba-)stam gebruikt, welke alle in staat zijn de voor het tomaattype TMV karakteristieke lokale lesies te veroorzaken opNicotiana tabacum White Burley. Aangezien ongunstige omstandigheden de controleplanten nadeliger beinvloedden dan de ge'infecteerde planten, veroorzaakte de groene stam geen duidelijk opbrengstverlies. Planten, die met deze stam geinfecteerd waren, brachten slechts 3% minder aan vruchtgewicht op dan de controleplanten en zelfs 12% meer vruchten. Planten, geïnfecteerd met de misvormende of met de gele stam, brachten respectievelijk 43 en 65% minder aan vruchtgewicht op en respectievelijk 32 en 48% minder vruchten.In 1964 werd dezelfde groene stam van het tomaattype vergeleken met een groene stam van het tabakstype TMV, welke gekarakteriseerd wordt door een systemische reactie op White Burley. Planten, geïnfecteerd met de groene stam van het tomaattype of tabakstype TMV, brachten respectievelijk 16 en 21% minder aan vruchtgewicht op dan de controleplanten en respectievelijk 11 en 18% minder vruchten.In 1965 werd opnieuw dezelfde groene stam van het tomaattype TMV gebruikt en vergeleken met een andere groene stam van hetzelfde virus, welke bovendien lokale necrotische lesies veroorzaakt opN. glauca, en met een gelekringvlekkenstam, welke eveneens de tomaattype-reactie vertoont op White Burley.Planten, welke met een van deze stammen waren geïnfecteerd, brachten respectievelijk 14, 18 en 17% minder aan vruchtgewicht op dan de controleplanten, maar slechts 2, 6 en 6% minder vruchten. De betrekkelijk geringe reductie in het aantal vruchten en een aanzienlijke oogstverlating waren waarschijnlijk het gevolg van het feit dat de planten in deze proef in het kiemplantstadium waren geïnoculeerd.Stationed at the Glasshouse Crops Research and Experiment Station, Naaldwijk.     

Viruses transmitted by Xiphinema species in the Netherlands

Samenvatting De in Nederland voorkomendeXiphinema-soorten te wetenX. diversicaudatum enX. coxi, werden bestudeerd op hun vermogen om vier virussen over te brengen (Tabel 1).X. coxi bleek een vector van het tobacco ringspot virus te zijn. Het strawberry latent ringspot virus werd voor de eerste maal in Nederland overgebracht metX-diversicaudatum.     

A greenhouse test for screening sugar-beet (Beta vulgaris) for resistance to beet necrotic yellow vein virus (BNYVV)

Small differences in activity between batches of purified beet necrotic yellow vein virus (BNYVV) were observed in ELISA. A four-parameter modelled dose-response curve of purified BNYVV was used for the conversion of ELISA values to virus concentrations. Seedlings of the susceptible cultivar Regina and the partially resistant cultivars Nymphe and Rima were tested for resistance to BNYVV in a mixture of sand and infested soil. Plants were grown in a green-house with low nutrient supply and at temperatures below the optimum of both the vectorPolymyxa betae and BNYVV. Root systems were small and consisted mainly of lateral roots. Significant differences in average virus concentrations were found between cultivars, both when using the complete root systems and when using either the top or the bottom part of the root systems. Average virus concentrations in Regina were always significantly higher than in Rima and higher than in Nymphe on all occasions except one (P<0.05). Differences between Nymphe and Rima were less evident. Variation between plants was greatest within Rima. The test described in this paper can be used for the discrimination of different cultivars and for the identification of individual plants with resistance to BNYVV.     

Tylose formation in elms after inoculation with Ceratocystis ulmi,a possible resistance mechanism

After inoculation of elms withCeratocystis ulmi tylose formation in vessels of the susceptible clone Belgica appeared to be delayed in comparison with tylose formation in the resistant clone 390. It is suggested that tylose formation may be a resistance mechanism in elms to Dutch elm disease.Samenvatting Na inoculatie van iepen metCeratocystis ulmi bleek de thyllenvorming te zijn vertraagd in de vaten van de vatbare kloon Belgica in vergelijking met de thyllenvorming in de resistente kloon 390 (Fig. 1). Thyllenvorming zou een resistentie mechanisme kunnen zijn tegen de iepziekte.     

A carlavirus-specific PCR primer and partial nucleotide sequence provides further evidence for the recognition of cowpea mild mottle virus as a whitefly-transmitted carlavirus

Cowpea mild mottle virus (CMMV) has physicochemical properties typical of carlaviruses, but has remained unclassified due to a number of unusual properties, including no serological cross-reaction with 18 carlaviruses; production of brush-like inclusion bodiesin vivo; and the ability to be transmitted by whiteflies (Bermisia tabaci). In this paper we report the use of a carlavirus specific PCR primer to identify CMMV as a member of the carlavirus group. This is confirmed by nucleotide sequence (958 nucleotides) from the 3 terminal region of CMMV RNA which contains a partial open reading frame (ORF) having high similarity with the coat proteins of other carlaviruses. The sequence also contains an 11.7K ORF at the 3 terminus, containing a zinc-finger motif which is unique to carlaviruses.     

The translocation of potato virus S,isolate “Eersteling”, in potato plants

Samenvatting Uit enige infectieproeven met aardappel-S-virus, isolatie Eersteling, blijkt dat planten van het ras Bintje onder kasomstandigheden zeer moeilijk met deze stam zijn te besmetten. Planten van het ras Mentor zijn vatbaarder, maar kunnen slechts in een jong stadium (twee tot vier weken na het poten) worden besmet.     

Phytophthora syringae,geïsoleerd uit bast van appel en peer

Summary In 1960 and 1961Phytophthora syringae Klebahn was isolated repeatedly from diseased bark of apple (Cox's Orange Pippin, James Grieve) and pear (Beurré Hardy).As far as the author is aware, natural infection of apple- and pear bark byPhytophthora syringae has not hitherto been reported, either in The Netherlands or elsewhere.gedetacheerd bij het Proefstation voor de Fruitteelt in de volle grond, Wilhelminadorp     

Heat treatment experiments with carnations for the elimination of carnation mottle and etched ring viruses

Plants of the carnation cultivar Joker, infected with carnation mottle and etched ring viruses, were subjected to a heat treatment at 38°C for 132 days. At intervals lateral shoots were taken and rooted. In some of these shoots carnation mottle virus could no longer be detected, even after repeated indexing onChenopodium amaranticolor. Extension of the duration of the heat treatment resulted in an increase in the percentage of mottle-free plants, but the absolute number decreased owing to deterioration of the plants due to the prolonged heat treatment. A heat treatment of 132 days did not inactivate carnation etched ring virus in the plants.Samenvatting Planten van de anjercultivar Joker, die besmet waren met het carnation mottle —en carnation etched ring — virus, werden gedurende 132 dagen bij een temperatuur van 38°C gehouden. Met tussenpozen werden er scheutjes van de planten afgehaald en beworteld. In een aantal van deze scheutjes bleek het carnation mottle-virus, zelfs na vijfmalige toetsing opChenopodium amaranticolor, niet meer aantoonbaar. Verlenging van de warmtebehandeling gaf een toename van het percentage genezen planten, hoewel het absolute aantal afnam als gevolg van beschadiging door de warm-tebehandeling. Een warmtebehandeling van 132 dagen leverde evenwel geen planten op die vrij waren van het carnation etched ring-virus.Part of this work was carried out during a stay of Mrs. J. Jordanova at the IPO, Wageningen.