Occurrence of pepper yellow vein in the Netherlands

Samenvatting Het verschijnsel van geelnervigheid bij paprika (Capsicum annuum) kon door verenting en met de schimmelOlpidium brassicae worden overgebracht. Hierdoor bleek de ziekte identiek te zijn met een eerder in Engeland gemelde ziekte. Door inoculatie met zoösporen of rustsporen vanO. brassicae werden ook symptomen verkregen inC. baccatum, C. chacoense enC. frutescens. S. villosum bleek een waardplant te zijn voor het geelnervigheidsagens, waarbij zwakke nerfchlorosen werden waargenomen.Seconded to the Glasshouse Crops Research Station, P.O. Box 8, 2670 AA Naaldwijk, the Netherlands.     

Research on apple and pear scab in the Netherlands from 1938 until 1961

Samenvatting Het onderzoek over schurft bij appel en peer, dat in Nederland van 1938 tot 1950 werd uitgevoerd, was, voornamelijk gericht op de ontwikkeling van de peritheciën van de ziekteverwekkers en de uitstoting van ascosporen door de peritheciën. In deze eerste fase van het onderzoek bleek, dat voor het bepalen van het tijdstip van de eerste bespuiting zowel de ontwikkeling van de gemengde knoppen van appel en peer als de ontwikkeling van peritheciën dient te worden gevolgd.In de tweede fase van het onderzoek, van 1951 tot 1961, werd de geldigheid van de zogenaamde gegevens vanMills over het verband tussen de temperatuur en de bevochtigingsduur van de bomen enerzijds en het optreden van schurftinfectie anderzijds onderzocht. Voorts werd het vaststellen van infectieperioden door het gehele land geperfectioneerd. Voor het bepalen van de bevochtigingsduur van bladeren werd aanvankelijk een pluvioscoop, later de de Wit-bladnatschrijver geïntroduceerd.Zowel in semi-laboratoriumproeven als in veldproeven werden de curatieve eigenschappen van organische fungiciden bepaald, terwijl uit veldproeven eveneens een oordeel over de preventieve werking van verscheidene fungiciden werd gevormd. Aan curatieve bespuitingen met organische kwikpreparaten of dodine wordt in het algemeen slechts een plaats toegekend als aanvulling op de preventieve methode van schurftbestrijding in de, periode vóór de bloei.Mede ten gevolge van de toepassing van de resultaten van het onderzoek vormt de bestrijding van schurft bij appel en peer in Nederland thans geen probleem meer.Stationed at, the Research Station for Fruit-Growing, Wilhelminadorp.     

The influence of pollen on the development of Cladosporium herbarum in the phyllosphere of rye

The natural occurrence of actively sporing colonies ofCladosporium herbarum near pollen clusters on the surfaces of rye leaves, suggested that pollen might be an important source of nutrients in the phyllosphere. One month after flowering, concentrations of ca. 100 pollen grains/cm² were not uncommon.When artificially inoculated to rye, the development ofC. herbarum was enhanced by simultaneous inoculation with 100 pollen grains/cm². Numbers ofC. herbarum colonies developing on agar media from leaf washings taken 14 days after inoculation, were increased by a factor 2 to 3. Numbers of spores counted in situ increased by factors ranging from 4 to 16.The naturally occurring sudden increases in numbers of colonies ofCladosporium spp. and other micro-organisms, isolated from rye leaves after flowering, might be attributed, directly or indirectly, to an effect of pollen.Samenvatting Het voorkomen van sporulerende kolonies vanCladosporium herbarum in de nabijheid van stuifmeelconcentraties op roggebladeren wekte de indruk dat stuifmeel een belangrijke bron van voedingsstoffen in de fyllosfeer zou kunnen zijn (Fig. 1 en 2). Een maand na de bloei bleek het stuifmeel nog in concentraties van ongeveer 100 korrels per cm² bladoppervlak voor te komen (Tabel 1). Deze concentratie werd in de proeven aangehouden. De ontwikkeling vanC. herbarum op bladeren, geïnoculeerd met een sporensuspensie, werd vergeleken met die opbladeren behandeld met een mengsel van sporen en stuifmeelkorrels. Deze ontwikkeling werd 14 dagen na inoculatie bepaald door tellen van het aantal kolonies vanC. herbarum, verkregen uit het spoelwater, en van het aantal sporen aanwezig op epidermis-strips (Tabel 2 en 3). Het aantal kolonies van bladeren met stuifmeel was twee tot drie malen hoger dan het aantal kolonies van bladeren zonder stuifmeel Op epidermis-strips bleek de aanwezigheid van stuifmeel de sporulatie 4 tot 16 malen verhoogd te hebben. De door Kerling (1964) vermelde plotselinge toename vanCladosporium spp. en andere microörganismen op bladeren van rogge, in het veld na de bloei, kan verklaard worden door aanwezigheid van stuifmeel.     

Electron microscopic studies on the root hairs and cortex of a susceptible and a resistant variety of Brassica campestris infected with Plasmodiophora brassicae

The cortex of the roots of a susceptible and a resistant variety ofBrassica campestris var.rapa infected with sterile resting spores ofPlasmodiophora brassicae from senescent callus was studied at a stage prior to disease symptom development. Electron micrographs show the presence of amoeboid structures within the cortical cells of the susceptible variety 10 days after inoculation. Cell wall perforations, hypertrophied host cell nuclei, nucleoli and broken tonoplasts were frequently found in the susceptible variety. It has been concluded that amoeboid structures of the parasite penetrate the cell wall and disrupt the cortical cells.Electron micrographs of the resistant variety show the presence of zoosporangia with secondary zoospores in the root hairs nine days after inoculation. Two to four days later a large number of dead host cells can be observed in the outer cortical layer of the resistant variety, whereas no apparent changes are found in the inner cortex. The results suggest the occurrence of a hypersensitive host reaction which terminates further growth ofPlasmodiophora brassicae.Samenvatting Kiemplanten van een vatbare en een resistente variëteit vanBrassica campestris var.rapa werden geïnoculeerd met een suspensie van rustsporen vanPlasmodiophora brassicae. De rustsporen waren afkomstig uit verouderd ziek callusweefsel. Elektronenmicroscopisch onderzoek werd verricht aan de cortex van de hoofdwortel van vatbare planten in de periode die vooraf gaat aan de ontwikkeling van ziektesymptomen (10–13 dagen na inoculatie). Tien dagen na inoculatie werden amoebe-achtige structuren in de cortex gevonden (Fig. 1–4). Herhaaldelijk werden gaten in de celwand van de cortex gevonden (Fig. 5). De waardplantkern en kernlichaampje vertoonden een hypertrofische reactie terwijl de tonoplast vaak kapot was (Fig. 3). Deze resultaten vormen een aanwijzing dat de parasiet in de vorm van een amoebe door de celwand dringt en de celinhoud van de cortex verstoort. Dertien dagen na inoculatie werden de eerste secondaire plasmodiën in het binnenste gedeelte van de cortex of in de mergstraalcellen van de hoofdwortel gevonden (Fig. 6). Vanaf dat moment traden de typische knolvoetsymptomen op.Uit elektronen-microscopisch onderzoek van de resistente variëteit bleek dat negen dagen na inoculatie zoösporangien en secondaire zoösporen aanwezig waren in de wortelharen van de zijwortels (Fig. 7–9). Twee tot vier dagen later werden een groot aantal dode waardplantcellen in de buitenste cortexcellen van de hoofdwortel gevonden, terwijl het binnenste gedeelte van de cortex geen veranderingen vertoonde (Fig. 10 en 11). Deze resultaten wijzen er op dat in de resistente variëteit een overgevoeligheidsreactie in de cortex opgetreden is waardoor verdere groei vanPlasmodiophora brassicae verhinderd werd.     

A rare leaf spot disease of Scorzonera hispanica,caused by Alternaria scorzonerae (Aderhold) comb. nov.

Samenvatting In 1982 is in Nederland op twee plaatsen in Noord-Brabant bij schorseneer een bladvlekkenziekte geconstateerd die werd veroorzaakt door een schimmel die te boek staat alsSporidesmium scorzonerae Aderhold (syn.Macrosporium tau-saghyzianum Zerova). Het betreft een zeldzaam optredende ziekte, die niet eerder buiten Oost-Europa bij de produktieteelt van schorseneren is aangetroffen. Onderzoek naar de morfologie van de schimmel wees uit dat deze behoort tot Alternaria sect. Noncatenatae. Derhalve werd voor het pathogeen de nieuwe combinatieAlternaria scorzonerae (Aderhold) Loerakker geïntroduceerd.     

Jaarlijkse periodiciteit in de parasitaire activiteit van stereum purpureum

Samenvatting Inoculaties metStereum purpureum werden in september 1952 uitgevoerd bij pruimen (var. Czar), in totaal bij 52 takken. Periodiek werd daarna telkens één dezer takken afgesnedne en door terugisolatie getracht vast de stellen over welke afstand de schimmel in lengterichting door het hout van de tak was gegroeid. Het is gebleken, dat jaarlijks twee maal groestilstand kan optreden, ten eerste in de winter, wanneer de temperatuur beneden het minimum komt waarbij groei van de schimmel nog mogelijk is, en ten tweede gedurende een bepaalde periode in de zomer. Tijdens deze zomerperiode staat niet alleen de groei stil, maar is ook isolatie van de zwam uit het hout niet mogelijk. Deze zeer inactieve periode van de schimmel wordt niet direct door het temperatuurverloop bepaald, doch door de fysiologische toestand van de waardplant, die nog niet te veel onder de aantasting mag hebden geleden; in zeer zwaar aangetaste takken treedt zij niet op, zoals bleek in de zomer van 1954 toen de takken zwaar ziek en grotendeels reeds afgestorven waren. In werkelijkheid is deze inactieve zomerperiode van de schimmel dus een periode van verhoogde resistentie van de waardplant. Het is mogelijk, dat deze resistentieverhoging wordt veroorzaakt door bepaalde producten van de koolzuurassimilatie, die zich van de bladeren naar het hout begeven en in de loop van de zomer een concentratie bereiken hoog genoeg om de groei van de schimmel te beletten.Om de aangetaste gedeelten van het hout kunnen zich donkere zônes vormen, wanneer de groei van de schimmel gedurende zekere tijd heeft gestagneerd; deze hebben geen betekenis als barrière voor de schimmel.Enige conclusies van belang voor de practijk van de loodglansbestrijding kunnen uit deze waarnemingen worden getrokken.     

Development of a stochastic spore germination model

The concept of dose/response with logarithm of time being the dose and percent germination the response is introduced into a parallel box car model, where each spore in a population passes through its own box during its change from an ungerminated to a germinated state. Population behaviour is modelled by simulating the quantal responses of each of its members as stochastic random variables. Waiting times until germination were generated using the normal, lognormal, gamma, and exponential distributions in a computer simulation program. Good agreement with observed germination of five fungal pathogens was obtained. Methods are discussed pertaining to hypothesis testing concerning the role individuals contribute to the behaviour of the population as a whole. Two methods of handling changing temperatures are examined. Effects of inoculum density, infection efficiency, and variable temperature were incorporated into the simulation program. The stochastic model using parallel boxes offers an alternative to deterministic serial box car models which are used to mimic dispersion in time during development.Samenvatting Het concept van dosis/response met de logaritme van tijd als de dosis en het percentage gekiemde sporen als response is geïntroduceerd in een model met parallelle boxcars, waarbij iedere spore zijn eigen boxcar bezit bij de overgang van de ongekiemde naar de gekiemde toestand. Het populatiegedrag is gemodelleerd door de kwantale responsie van iedere spore als stochastische variabele te hanteren. Wachttijden tot kieming werd gegenereerd uit de normaal, lognormaal, gamma en exponentiële verdeling die in het computerprogramma aanwezig waren. Er werd goede overeenkomst gevonden tussen gesimuleerde en waargenomen kieming bij een reeks van vijf pathogene schimmels. Verschillende hypothesen over de rol van individuele sporen voor het gedrag van het totaal werden getoetst en het effect van variabele temperatuur, inoculumdichtheid en infectie-efficiëntie werd nagegaan. Het stochastische model met parallelle boxcars is een goed alternatief voor de boxcars die in serie zijn geplaatst teneinde dispersie in tijd of ruimte na te bootsen, wanneer er verschillen in reactie tussen individuele sporen bestaan.     

Thielaviopsis basicola,a factor in the cherry replant problem in the Netherlands

Samenvatting Het aaltljePratylenchus penetrans kan bijdragen tot het optreden van herbeplantingsmoeilijkhenden bij kers op lichte grond. Op zwaardere gronden komt dit aaltje veelal niet in schadelijke aantallen voor; toch kunnen ook hier ernstige herbeplantingsmoeilijkheden optreden. Bodemmoeheidsverschijnselen bij meerjarige gewassen zijn meestal specifiek voor verwante soorten, bijv. voor steenrespectievelijk pitvruchten. In potproeven is het bestaan van deze specificiteit en van factoren die naast aaltjes verantwoordelijk zijn voor moeheidsverschijnselen bij appel en kers nog eens aangetoond.Op wortels van kersezaailingen, die geteeld waren op grond afkomstig uit een kerseboomgaard, werden chlamydosporen vanThielaviopsis basicola (Berk. & Br.) Ferr. gevonden. Met deze schimmel werden inoculatieproeven gedaan, waaruit duidelijk de pathogeniteit ten opzichte van kers bleek. Bovendien zijn er aanwijzingen dat de teelt van kers tot een toeneming van de besmettingsgraad van de grond leidt (tabel 1). Appel bleek resistent te zijn tegen de schimmel.Deze gegevens wijzen er op datT. basicola een rol speelt bij het herbeplantingsprobleem van kers. Nader onderzoek zal echter moeten uitwijzen hoe groot de betekenis van deze factor onder praktijkomstandigheden is.     

A procedure to infect lettuce seedlings with oospores of Bremia lactucae

Samenvatting Oösporen vanBremia lactucae kunnen worden verkregen door bladschijfjes van sla te inoculeren met een gemengde conidiënsuspensie van twee fysio's van de schimmel, die de twee compatibiliteitstypen (B₁ en B₂) vertegenwoordigen. Wanneer het bladweefsel geheel vergaan is, worden de schijfjes met oösporen samen met het onderliggende filtreerpapier op een dunne laag grond in een glazen schaaltje gebracht. Hierop worden vijf zaden van een vatbaar slaras te kiemen gelegd. Zaailingen die worden aangetast vertonen na drie tot vijf weken sporulatie op de cotylen. De conidiën worden op een toetssortiment van slarassen gespoten om het aantastingspatroon van het isolaat te bepalen. De eerste resultaten toonden aan dat de nakomelingen van een kruising gewoonlijk een beperkter aantastingspatroon hebben dan de ouders.     

Postponed germination of Puccinia recondita urediospores deposited on wheat seedlings. I. Ripening and longevity of urediospores with postponed germination

Urediospores ofPuccinia recondita f.sp.tritici were applied to wheat seedlings. Inoculated plants were placed in a growth chamber to expose the spores to dry periods from zero to nine days at near-optimal temperatures. The dry period was followed by a wet period varying from 2 to 24 hours for spore germination. Results were subjected to analysis of variance. The effects of dry period, wet period, and temperature on germination were highly significant. The dry period×wet period interaction was significant atP<0.1. The interaction implies that germinability of spores increased (ripening) or decreased (dying) according to the conditions. Postdetachment ripening of urediospores ofP. recondita is a real but erratic phenomenon, which is difficult to predict. The magnitude of the ripening phenomenon varied considerably, but on average it was small. Longevity of urediospores on dry wheat leaves at near-optimal temperatures was at least nine days. The epidemiological relevance of these indoor results is discussed.Samenvatting Uredosporen van de bruine roest van tarwe (Puccinia recondita f.sp.tritici) werden over het eerste blad van tarwekiemplanten verstoven. De aldus geïnoculeerde planten werden in een klimaatkamer geplaatst bij vrijwel optimale temperatuur gedurende nul tot negen dagen, teneinde de sporen aan een droge periode bloot te stellen. Deze werd gevolgd door een natte periode (met bladnat) variërend van 2 tot 24 uur om de sporen te laten kiemen. De kiemingsresultaten werden onderworpen aan een variantieanalyse. De effecten van droge periode, natte periode en temperatuur op de kieming waren zeer significant. De interactie tussen de droge periode en de natte periode was weinig significant (P<0.1). Deze interactie geeft aan dat de kiemkracht van de sporen stijgt (sporenrijping) of daalt (sporendood) al naar gelang de combinatie van uitwendige omstandigheden. Sporenrijping na losmaking uit het sporenhoopje is bij uredosporen van bruine roest een reëel maar grillig verschijnsel, dat zich moeilijk laat meten en voorspellen. De sporenrijping, uitgedrukt als toename van het kiempercentage, wisselt maar is meestal niet omvangrijk. De levensduur van uredosporen, droog en bij ongeveer optimale temperatuur bewaard op tarwebladeren, was ten minste negen dagen. De epidemiologische betekenis van deze resultaten, verkregen uit proeven in klimaatkamers, wordt besproken.     

Infection process of Rhizoctonia solani on Solanum tuberosum and effects of granular nematicides

The infection process ofRhizoctonia solani AG-3 was studied on potato sprouts, cv. Bintje, in growth chamber trials at 15 °C. Initially hyphae ofR. solani grew predominantly in the longitudinal direction of the sprouts (runner hyphae). They tended to follow the junctions between epidermis cells as was observed by SEM. The hyphae formed side-branches mainly half-way of the subterranean parts of the sprouts. They branched several times with short swollen cells to form infection cushions. Lesions developed only underneath the infection cushions and were first observed five days after inoculation. The necrotic area was proportional to the area covered with infection cushions on the sprouts. Depth of the lesions could extend up to the vascular bundle. Sprouts were colonized only in healthy tissue in the epidermal layer underneath the infection cushion and in necrotic tissue. A few days after appearance of the lesions,R. solani formed brown, uninfective mycelium on and in the circumference of these lesions.Aldicarb did not influence any part of the infection process. Ethoprophos delayed the emergence of sprouts, but increased the number of sprouts per tuber. As soon as sprouts had emerged, growth was considerably promoted by ethoprophos. Ethoprophos delayed the appearance of lesions and reduced their size. Oxamyl showed the same effects to a smaller extent.As the size of lesions appears to be proportional to the size of the infection cushions, any agents that change the size of the infection cushions, such as pesticides or antagonists, may alter the severity of the disease.Samenvatting Het infectieproces vanRhizoctonia solani AG-3 werd bestudeerd op aardappelspruiten, cv. Bintje, in een klimaatcel bij 15C. Aanvankelijk groeide de schimmel met runnerhyfen voornamelijk in de lengterichting van de spruit. Via SEM kon waargenomen worden, dat de hyfen hierbij vooral over de begrenzingen van de epidermiscellen groeiden. Het mycelium vormde veel zijvertakkingen, bestaande uit iets gezwollen korte cellen, welke voornamelijk halverwege op het ondergrondse deel van de spruit gevormd werden. Een dichte massa van deze cellen vormde een infectiekussentje. Lesies, welke vanaf vijf dagen na inoculatie werden waargenomen, bevonden zich slechts onder spruitoppervlak bezet met infectiekussentjes. De lesiegrootte was recht evenredig met het spruitoppervlak dat bezet was met infectiekussentjes. De diepte van de lesies reikte tot aan de vaatbundels. De spruit werd alleen door de schimmel gekoloniseerd in gezond epidermisweefsel onder het infectiekussentje en in necrotisch weefsel. Enkele dagen na verschijning van lesies vormde R.solani bruin, niet infectieus, mycelium op en rondom de lesies.Aldicarb had geen effect op het infectieproces. Ethoprophos vertraagde de opkomst en verhoogde het aantal tot ontwikkeling gekomen spruiten per knol in gestoomd zand. Direct na opkomst had ethoprophos echter een sterk groeistimulerend effect. Ethoprophos vertraagde de lesievorming en reduceerde de lesiegrootte, vergeleken met onbehandelde planten. Oxamyl vertoonde deze effecten in geringere mate.Daar de lesiegrootte direct gecorreleerd blijkt met de grootte van het infectiekussentje, mag verwacht worden dat elke beïnvloeding van de ontwikkeling van het mycelium van R.solani, bijvoorbeeld door pesticiden of antagonisten, een verandering van de lesiegrootte ten gevolge heeft.     

A whitefly-transmitted disease of glasshouse vegetables,a novelty for Europe

Samenvatting Sinds eind 1978 wordt in toenemende mate onze aandacht gevraagd voor een vergelingsziekte bij sla, andijvie en komkommer, die in kassen worden geteeld. De ziekte komt soms reeds in schadelijke mate voor. De symptomen gelijken geheel op die van het door bladluizen verspreide slavergelingsvirus. De ziekte kon bij de genoemde gewassen worden overgebracht door de kaswittevlieg (Trialeurodes vaporariorum) maar o.a. ook op enkele tabakssoorten. Het gaat hier waarschijnlijk om een virusziekte en de verantwoordelijke verwekker is waarschijnlijk identiek aan het in 1965 in Californië beschreven en tot dusver nog maar éémaal gerapporteerde beet pseudo-yellows virus dat daar bij onderzoek als verontreinigere optrad, maar in staat was om vele plantesoorten te infecteren. Voor het virus werd de Nederlandse naam pseudoslavergelingsvirus ingevoerd. Over de verwantschap met een onlangs in Japan beschreven verwekker van een door dezelfde wittevlieg overgebrachte kasvergelingsziekte van komkommer en meloen bestaat nog onzekerheid. Door wittevliegen overgebrachte virussen komen veelvuldig en in een schadelijke mate voor in de tropen.     

Applied plant virus research: an analysis,and a scheme of organization

Everywhere there is a rapidly growing awareness of the impact of plant viruses on crop production and an increasing interest in their study and control.Applied research on plant viruses completely differs from that on pathogenic organisms because of the exceptional nature of viruses. Cornerstone of methods of control and of all investigations isidentification of the viruses, i.e. characterization and recognition and final diagnosis of the diseases observed in the field. Because of all the complicated techniques and of the resulting frequent discovery, of new viruses, both aspects fall in the domain of the research laboratory. Virus identification as well asecology andcontrol require the close collaboration of specialists. This division of labour is essential because of the rapid development in research technology and the continuous increase in scientific information.Besides the growers, many public and government agencies are involved in indirectly controlling virus diseases. Research to improve control and to provide continuous support to an ever changing crop husbandry is a public task.Organizational structure of applied virus research has to guarantee a continuous virological assistance of crop cultivation in view of the incessant, threat of international spread of viruses and the continuous agro-ecological changes. As a consequence of research specialization, per country or area a unit of applied plant virus research is needed. Within such units specialists have to collaborate. The tasks of such centres are described. Emphasis should be on the implementation of disease control in crops.Samenvatting Overal ter wereld wordt men zich steeds meer bewust van de nadelige invloed van virussen op groei en opbrengst van gewassen en is er sprake van een toenemende belangstelling voor onderzoek over en bestrijding van plantevirussen en-virusziekten.Het toegepaste onderzoek over virussen (Tabel 1) verschilt geheel van dat over pathogene organismen door de uitzonderlijke aard van virussen als ziekteverwekkers (Fig. 1). Hoeksteen van de bestrijding en van alle onderzoek is deidentificatie van de onderhavige virussen, d.w.z. de onderscheiding of karakterisering (Tabel 2) en de herkenning van de virussen als basis van de diagnostiek van de virusziekten (Tabel 3). Vanwege de vele bij dit onderzoek betrokken gecompliceerde technieken, en het feit dat diagnostiek van virusziekten vaak leidt tot de onderkenning van nieuwe virussen, behoren beide onderzoeksaspecten tot het werkterrein van het wetenschappelijke laboratorium. Deze aspecten, evenals de studie van de virus-oecologie en van de methoden vanbestrijding, vereisen de nauwe samenwerking van specialisten. Taakverdeling bij het onderzoek is ook gebiedende eis met het oog op de snelle ontwikkelingen bij het virusonderzoek en de enorme toename van de hoeveelheid informatie.Virusziekten kunnen in de gewassen alleen indirect worden bestreden. Daar vele maatregelen hiertoe moeten worden genomen buiten het bedrijf van de betrokken teler zelf, zijn veel publieke, met name overheidsinstellingen erbij betrokken. Het doen van onderzoek gericht op de bestrijding is dan ook van algemeen belang en een taak van de overheid. De verschillende aspecten ervan hangen samen (Tabel 4).De structuur van het onderzoeks apparaat dient dusdanig te zijn dat de teelt van gewassen voortdurend virologisch kan worden begeleid met het oog op de internationale verspreiding van virussen en de aanhoudende agro-oecologische veranderingen. Als gevolg van de bij het plantevirusonderzoek vereiste specialisatie is het nodig per land of gebied te beschikken over een centrum of eenheid voor plantevirusonderzoek waarbinnen een aantal specialisten (volgens Tabel 1, ook Fig. 2) samenwerkt. De situatie in Nederland, met een voor het hele land centrale functie van de Virusafdeling van het Instituut voor Plantenziektenkundig Onderzoek, wordt als voorbeeld gesteld.Tenslotte worden de taken van dergelijke centra van toegepast plantevirusonderzoek nader omschreven. De organisatorische opbouw moet garanderen dat de ontwikkeling van bestrijdingsmethoden bij het onderzoek centraal staat.     

Interaction of 2,4,5-trichlorophenylsulphonylmethyl thiocyanate with fungal spores

Interaction of a new fungicidal compound, viz. 2, 4, 5-trichlorophenylsulphonylmethyl thiocyanate with spores of Fusarium culmorum has been investigated.The compound is readily taken up by spores and converted to the non-fungitoxic 2,4,5-trichlorophenylsuphinic acid, which is released into the ambient solution. Uptake of the thiocyanate can be markedly reduced by pretreatment of the spores with a thiol reagent like iodoacetic acid and slightly enhanced by pretreatment with a thiol, like dithiodglycol. Moreover, the thiocyanate reacts with thiols in vitro by forming the same sulphinic acid. Hence, it is concluded that the title compound is able to react with fungal cell thiols.However, addition of a thiol reagent does not affect the fungitoxicity of the thiocyanate. The absence of synergism suggests that the fungitoxicity of the thiocyanate is based at least partly on reaction with fungal cell thiols.The thiocyanate investigated resembles the fungicide captan with respect to both uptake pattern and failure to give synergism with a thiol reagent. These observations suggest that the fungicidal compounds have a similar mode of action, as far as reaction with fungal cell thiols is concerned.Samenvatting De interactie van een nieuwe fungicide verbinding nl. 2,4,5-trichloorfenylsulfonylmethyl thiocyanaat met sporen vanFusarium culmorum is onderzocht.De verbinding wordt goed door sporen opgenomen en omgezet in het niet fungitoxische 2,4,5-trichloorfenylsulfinezuur, dat aan de buitenoplossing wordt afgestaan. Opname van het thiocyanaat kan in aanzienlijke mate worden verlaagd door voorbehandeling van de sporen met een thiolreagens zoals joodazijnzuur, en enigszins worden verhoogd door voorbehandeling met een thiol zoals dithiodiglycol. Voorts reageert het thiocyanaat met thiolen in vitro onder vorming van hetzelfde sulfinzuur. De conclusie wordt getrokken, dat het thiocyanaat in staat is te reageren met thiolen van de schimmelcel.Toevoeging van een thiolreagens heeft echter geen invloed op de fungicide werking van het thiocyanaat. Het uitblijven van synergisme suggereert, dat de fungitoxiciteit van het thiocyanaat tenminste gedeeltelijk is gebaseerd op reacties met thiolen in de schimmelcel.Het onderzochte thiocyanaat gelijkt op het fungicide captan niet alleen in opnamepatroon maar ook wat betreft het uitblijven van synergisme met een thiolreagens. Deze waarnemingen suggereren dat de fungicide verbindingen hetzelfde werkingsmechanisme hebben, althans voorzover het reacties met thiolen van de schimmel betreft.     

Inoculum density — host response relationships of spring wheat cultivars to infection by Septoria tritici

Eightinoculumdensities (ID), increasing in geometric progression from 0.1×10⁵ to 12.8×10⁵ conidia ml^–1 ofSeptoria tritici were sprayed onto the leaves of five cultivars ofTriticum aestivum, differing in resistance toS. tritici. Host response to infection byS. tritici, measured as either thelatencyperiod (LPD) orpercentage ofleafarea covered bylesions with pycnidia (PLAL), was significantly linearly correlated with log₁₀ID (r=0.84 to 0.96, with 6 degrees of freedom). As the ID increased from 0.2×10⁵ to 12.8×10⁵ conidia ml^–1, LPD decreased by 1 to 2 days for the susceptible and resistant cultivars and by 3 to 5 days for the moderately susceptible cultivars. Within the same ID range, PLAL increased from 73% to 90% for the susceptible cultivar and 2 to 12% for the resistant cultivar. The ID₅₀ value (the number of conidia required for 50% PLAL) calculated from the regression equations relating log₁₀ID to PLAL for each cultivar, ranged from 6.42×10³ conidia ml^–1 for the susceptible cultivar to 7.13×10¹³ conidia ml^–1 for the resistant cultivar. Estimates of the number of conidia ml^–1 required to initiate a lesion (obtained by substituting 1% PLAL into the regression equations relating log₁₀ ID to PLAL) ranged from 16 conidia ml^–1 for the susceptible cultivar to 1.0×10⁴ conidia ml^–1 for the resistant cultivar. Using the change of PLAL with ID, the restriction of lesion development for each cultivar could be partitioned into that due to host resistance and that due to interaction between lesions. Log₁₀LPD was significantly correlated negatively with PLAL. As a general rule when screening cultivars for resistance toS. tritici, it is advisable to inoculate them with several inoculum densities and to determine the latency period.Samenvatting Sporensuspensies vanSeptoria tritici die in dichtheid (ID) varieerden volgens een geometrische reeks van 0,1 tot 12,8×10⁵ sporen.ml^–1, werden gebruikt bij de inoculatie van kiemplanten van vijf cultivars vanTriticum aestivum die verschilden in resistentie tegenS. tritici.De reactie van de waardplanten werd gemeten aan de latentie periode (LPD) en aan het percentage bladoppervlak dat ingenomen werd door vlekken met pycniden (PLAL). Beide grootheden toonden een significante lineaire correlatie met log₁₀ID (r=0,84 tot 0,96 bij 6 vrijheidsgraden). Bij een toename van ID van 0,2×10⁵ tot 12,8×10⁵ sporen.ml^–1 nam de lengte van de latentie periode af met 1 tot 2 dagen bij de vatbare en de resistente cultivars, en met 3 tot 5 dagen bij de matig vatbare cultivars (Fig. 2).In hetzelfde traject van inoculumdichtheid nam de PLAL toe van 73 tot 90% bij vatbare cultivars, en van 2 tot 12% bij de resistente cultivars (Fig. 3). De ID₅₀-waarde, het aantal sporen dat nodig is om 50% aantasting te verkrijgen, werd berekend uit de regressievergelijkingen die voor iedere cultivar het verband aangeven tussen log₁₀ ID en het aantastingspercentage (PLAL). Deze waarde varieerde van 6,42×10³ sporen per ml voor vatbare tot 7,13×10³ sporen per ml voor de resistente cultivars (Tabel 1). Schattingen voor het aantal sporen dat nodig is om een vlek te doen ontstaan werden verkregen door de 1% aantastingswaarde te substitueren in de eerder genoemde regressievergelijkingen. Deze waarden varieerden van 16 sporen.ml^–1 voor de vatbare cultivar tot 10000 sporen.ml^–1 voor de resistente cultivar (Tabel 1). Via de toename van de aantastingsgraad (PLAL) per eenheid stijging in de inoculumdichtheid kon de remming op de vlekontwikkeling opgesplitst worden in een gedeelte dat toegeschreven werd aan de resistentie van de plant en een gedeelte dat te wijten was aan de interactie tussen de vlekken (Fig. 4 en 5; Tabel 2).Log₁₀ LPD was negatief gecorreleerd met PLAL (Fig. 6). Bij het toetsen van cultivars op resistentie tegenS. tritici zouden sporensuspensies van verschillende dichtheden gebruikt moeten worden en zou de latentie periode, evenals de aantastingsgraad bepaald moeten worden.     

Systemic infection of petunia by mechanical inoculation with tomato golden mosaic virus

Samenvatting Aangetoond werd datPetunia hybrida systemisch kan worden geïnfecteerd met het tomato golden mosaic virus (TGMV), een virus dat behoort tot de groep van de geminivirussen. Mechanische inoculatie van petuniaplanten met TGMV gaf in de systemisch geïnfecteerde bladeren symptomen, die eerder in een aantal andere Solanaceae waren waargenomen. Daar in eerdere proeven petunia niet met TGMV kon worden geïnfecteerd en DNA-replicatie en symptoomontwikkeling wel optrad in, voor de beide genomen van het virus, transgene planten, werd gesuggereerd dat het hier een geval betrof van uitbreiding van de waardplantenreeks.De hier gepresenteerde resultaten kunnen echter tot andere conclusies leiden. Het is namelijk mogelijk, dat bepaalde F₁-hybriden van petunia resistenter zijn tegen het virus. Verschillen in de symptoomontwikkeling zijn echter ook niet uit te sluiten en zouden veroorzaakt kunnen worden door premunitie als gevolg van de aanwezigheid van het manteleiwit in opnieuw geïnfecteerde cellen.     

Postponed germination of Puccinia recondita urediospores deposited on wheat seedlings. II. Infectivity of urediospores after postponed germination

Urediospores ofPuccinia recondita f.sp.tritici were applied to wheat seedlings. Inoculated plants were placed in a growth chamber to expose the spores to dry periods from zero to nine days at near-optimal temperatures (ca 18 °C). The dry period was followed by a wet period varying from 2 to 24 hours for germination of spores and infection of plants. Infection results were subjected to analysis of variance. The main effects dry period, wet period, and temperature were highly significant. The dry period×wet period interaction was significant. The interaction implied that the effects of post-detachment, ripening of germinable spores appeared in their resulting infectivity. There were two forms of post-detachment ripening, a slow ripening during the dry period and a faster ripening during the wet period. The two forms of ripening showed a non-additive compensatory interaction. The effect of post-detachment ripening on infectivity of germinated spores was more pronounced at 15 than, at 18 or 20 °C; the effect was strongest during the first day of the dry period. At dry periods of over 6 days, infectivity of germinated spores decreased, especially at the higher temperatures. Prolonged exposure, of spores to a dry period apparently damages the spores even though they are still able to germinate.Samenvatting Uredosporen van de bruine roest van tarwe (Puccinia recondita f.sp.tritici) werden over het eerste blad van tarwekiemplanten verstoven. De aldus geïnoculeerde planten werden in een klimaatkamer geplaatst bij ca. 18 °C om de sporen bloot te stellen aan droge perioden van 0 tot 9 dagen. De droge perioden werden gevolgd door natte perioden van 2 tot 24 uur om de sporen te laten kiemen en de planten te infecteren. Na de natte periode werden de planten bij verschillende temperature geplaatst om de latente periode en de vorming van sporenhoopjes te bepalen. De hoofdeffecten op de vorming van sporenhoopjes waren zeer significant: duur van de droge periode, duur van de natte periode en temperatuur. Twee vormen van sporenrijping werden gevonden bij rijping vnn sporen, die los op het blad lagen (rijping, buiten de sporenhoopjes), een langzame rijping tijdens de droge periode en een snelle rijping tijdens de natte periode. Deze twee vormen van rijping vertoonden statistische interactie met enige wederzijdse compensatie. Het effect van deze sporenrijping (buiten de sporenhoopjes) op de infectiviteit van gekiemde sporen was bij 15 °C duidelijker dan bij 18 en 20 °C; het effect was het sterkst tijdens de eerste dag van de droge periode. Bij droge periodes langer dan 6 dagen daalde de infectiviteit, vooral bij de hogere temperaturen.     

Broad bean stain virus: Identification,detectability with ELISA in faba bean leaves and seeds,occurrence in West Asia and North Africa,and possible wild hosts

During a survey of faba bean viruses in West Asia and North Africa a virus was identified as broad bean stain virus (BBSV) based on host reactions, electron microscopy, physical properties and serology. An antiserum to a Syrian isolate was prepared. With this antiserum the direct double antibody sandwich ELISA (DAS-ELISA) and dot-ELISA were very sensitive in detecting BBSV in leaf extracts, ground whole seeds and germinated embryos. Sensitivity was not reduced when the two-day procedure was replaced by a one-day procedure. Using ELISA the virus was detected in 73 out of 589 faba bean samples with virus-like symptoms collected from Egypt (4 out of 70 samples tested), Lebanon (6/44), Morocco (0/7), Sudan (19/254), Syria (36/145) and Tunisia (8/69). This is the first report of BBSV infection of faba bean in Lebanon, Sudan, Syria and Tunisia. Fourteen wild legume species indigenous to Syria were susceptible to BBSV infection, with only two producing obvious symptoms. The virus was found to be seed transmitted inVicia palaestina.Samenvatting Tijdens een inventarisatie van virussen in veld- of tuinbonen (Vicia faba) in het Midden-Oosten en Noord-Afrika werden virusisolaten verkregen, die op grond van toetsplantreacties en fysische eigenschappen en van elektronenmicroscopische en serologische waarnemingen werden herkend als het met zaad overgaande en door snuitkevers verspreide tuinbonezaadvlekkenvirus (broad bean stain virus).Met een nieuw antiserum, gemaakt tegen een Syrisch isolaat, bleek de aantoonbaarheid van het virus in bladextracten, vermalen zaden en gekiemde embryo's erg hoog te zijn, zowel bij toepassing van DAS-ELISA als dot-ELISA. De gevoeligheid van de methode werd niet geringer wanneer de procedure werd bekort van twee dagen tot één dag.Met ELISA werd het virus aangetoond in 73 van de 589 bladmonsters van veldboon, met symptomen die deden denken aan virusinfectie, verzameld in Egypte, Libanon, Marokko, Soedan, Syrië en Tunesië. Het virus werd aangetroffen in monsters uit alle genoemde landen behalve Marokko, maar het aantal uit dat land afkomstige monsters was slechts gering. Dit is de eerste maal dat het virus wordt gerapporteerd in Libanon, Soedan, Syrië en Tunesië.Veertien wilde soorten vlinderbloemigen uit Syrië bleken bij toetsing door inoculatie vatbaar voor infectie. Slechts twee ervan vertoonden symptomen. Het virus kan dus onzichtbaar voorkomen in de wilde vegetatie. InVicia palaestina ging het zelfs over met zaad.The project was financially supported by the Directorate General for International Cooperation (DGIS, Research and Technology Programme) of the Netherlands Minister for Development Cooperation.     

M II-16, an artificial symptomless mutant of tobacco mosaic virus for seedling inoculation of tomato crops

Samenvatting De bruikbaarheid van een door inwerking van salpeterigzuur verkregen, symptoomloze mutant van het tabaksmozaïekvirus (TMV) is gebleken uit een volledige bescherming van planten tegen een infectie met andere stammen van het virus en uit bevredigende proefresultaten onder praktijkomstandigheden. Het probleem doet zich voor dat de mutant in feite deel uitmaakt van een stammenmengsel, waarbinnen de verhoudingen echter ten gunste van de mutant zijn te beïnvloeden.Stationed at the Glasshouse Crops Research and Experiment Station, Naaldwijk, the Netherlands.     

Teleutospores as origin of systemic infection of Cirsium arvense by Puccinia punctiformis

Teleutospores ofPuccinia punctiformis were used for germination and inoculation experiments. The percentage of germination increased with increasing root extract concentration separately from the spore-suspension present in the same Petri dish.Volatile substances in root extracts of the thistle plant markedly promoted the germination of the teleutospores.Inoculation experiments showed that underground parts of plants ofC. arvense can be infected. The percentage of diseased shoots emerging from inoculated root segments was higher than of those emerging from seeds. Three types of systemically infected shoots could be distinguished.The development of spermogonia on the diseased shoots indicates that at first the hyphae are haploid, but later on become dikaryotic as shown by the formation of uredosori. Teleutospores are thus responsible for the systemic infection of the plants.Samenvatting Teleutosporen vanPuccinia punctiformis zijn gebruikt voor kiemings- en incubatieproeven.Vluchtige substanties, aanwezig in wortelextracten van de akkerdistel, hebben een grote invloed op de kieming van teleutosporen. Het percentage kiemende teleutosporen nam toe bij toenemende concentraties van het wortelextract, aanwezig in dezelfde petrischaal als de sporensuspensie.Inoculatieproeven toonden aan dat ondergrondse plantedelen vanC. arvense kunnen worden geïnfecteerd. Het percentage aangetaste scheuten opkomend uit wortelsegmenten was groter dan dat van scheuten verkregen uit zaden. Behalve systemisch geïnfecteerde scheuten werden ook enkele lokaal geïnfecteerde scheuten aangetroffen. De systemisch geïnfecteerde planten konden worden onderscheiden in drie verschillende types.De ontwikkeling van spermogonia op de systemisch aangetaste scheuten wijst er op dat het aanwezige mycelium haploid is, zoals ook te verwachten is bij infecties met basidiosporen. Pas later worden de hyphen dikaryotisch, zoals blijkt uit de vorming van uredosori.