Infection process of Rhizoctonia solani on Solanum tuberosum and effects of granular nematicides

The infection process ofRhizoctonia solani AG-3 was studied on potato sprouts, cv. Bintje, in growth chamber trials at 15 °C. Initially hyphae ofR. solani grew predominantly in the longitudinal direction of the sprouts (runner hyphae). They tended to follow the junctions between epidermis cells as was observed by SEM. The hyphae formed side-branches mainly half-way of the subterranean parts of the sprouts. They branched several times with short swollen cells to form infection cushions. Lesions developed only underneath the infection cushions and were first observed five days after inoculation. The necrotic area was proportional to the area covered with infection cushions on the sprouts. Depth of the lesions could extend up to the vascular bundle. Sprouts were colonized only in healthy tissue in the epidermal layer underneath the infection cushion and in necrotic tissue. A few days after appearance of the lesions,R. solani formed brown, uninfective mycelium on and in the circumference of these lesions.Aldicarb did not influence any part of the infection process. Ethoprophos delayed the emergence of sprouts, but increased the number of sprouts per tuber. As soon as sprouts had emerged, growth was considerably promoted by ethoprophos. Ethoprophos delayed the appearance of lesions and reduced their size. Oxamyl showed the same effects to a smaller extent.As the size of lesions appears to be proportional to the size of the infection cushions, any agents that change the size of the infection cushions, such as pesticides or antagonists, may alter the severity of the disease.Samenvatting Het infectieproces vanRhizoctonia solani AG-3 werd bestudeerd op aardappelspruiten, cv. Bintje, in een klimaatcel bij 15C. Aanvankelijk groeide de schimmel met runnerhyfen voornamelijk in de lengterichting van de spruit. Via SEM kon waargenomen worden, dat de hyfen hierbij vooral over de begrenzingen van de epidermiscellen groeiden. Het mycelium vormde veel zijvertakkingen, bestaande uit iets gezwollen korte cellen, welke voornamelijk halverwege op het ondergrondse deel van de spruit gevormd werden. Een dichte massa van deze cellen vormde een infectiekussentje. Lesies, welke vanaf vijf dagen na inoculatie werden waargenomen, bevonden zich slechts onder spruitoppervlak bezet met infectiekussentjes. De lesiegrootte was recht evenredig met het spruitoppervlak dat bezet was met infectiekussentjes. De diepte van de lesies reikte tot aan de vaatbundels. De spruit werd alleen door de schimmel gekoloniseerd in gezond epidermisweefsel onder het infectiekussentje en in necrotisch weefsel. Enkele dagen na verschijning van lesies vormde R.solani bruin, niet infectieus, mycelium op en rondom de lesies.Aldicarb had geen effect op het infectieproces. Ethoprophos vertraagde de opkomst en verhoogde het aantal tot ontwikkeling gekomen spruiten per knol in gestoomd zand. Direct na opkomst had ethoprophos echter een sterk groeistimulerend effect. Ethoprophos vertraagde de lesievorming en reduceerde de lesiegrootte, vergeleken met onbehandelde planten. Oxamyl vertoonde deze effecten in geringere mate.Daar de lesiegrootte direct gecorreleerd blijkt met de grootte van het infectiekussentje, mag verwacht worden dat elke beïnvloeding van de ontwikkeling van het mycelium van R.solani, bijvoorbeeld door pesticiden of antagonisten, een verandering van de lesiegrootte ten gevolge heeft.     

Notes on the role of water potential in the pathogenesis of fire blight,caused by Erwinia amylovora

The rate of multiplication of fire blight causing bacteriumErwinia amylovora (Burrill) Winslow et al. depends on the availability of water. Water availability can be quantified by means of the parameter water potential. The relationship between water potential and relative multiplication rate ofE. amylovora was derived from experiments of L. Shaw (1935). This relationship appears to be applicable toE. amylovora in plant tissues and in nectar of flowers.Multiplication and expansion ofE. amylovora in a restricted space, e.g. an intercellular hole, creates a pressure, which may cause schizogenic cavities in soft tissue. Strong tissue, however, may be able to resist this multiplication pressure of the bacteria, so that symptom progression can be prevented. A hypothesis is formulated on how the multiplication pressure may be quantified by means of the parameter water potential. Expansion of bacterial ooze may alo be due to absorbtion of water without increase of dry weight (e.g. a daily cycle of shrinkage and expansion). This expansion may give rise to a swelling pressure, which again may be quantified by means of the parameter water potential.Samenvatting De vermenigvuldigingssnelheid van de bacterie die bacterievuur veroorzaakt (Erwinia amylovora (Burrill) Winslow et al.,), hangt af van de beschikbaarheid van water. De beschikbaarheid van water kan worden gekwantificeerd met de parameter waterpotentiaal. De relatie tussen waterpotentiaal en relatieve vermenigvuldigingssnelheid vanE. amylovora werd afgeleid uit experimenten van L. Shaw (1935, Cornell University Agricultural Experiment Station, Ithaca. Memoir 181). Deze relatie kan zowel worden toegepast op de pathogenese in planteweefsel als op de epifytische ontwikkeling in nektar.Vermenigvuldiging vanE. amylovora in een beperkte ruimte, bijvoorbeeld in een intercellulaire holte, creëert een druk, die tot scheuren van zacht weefsel kan leiden. Sterk weefsel kan de vermenigvuldigingsdruk van de bacteriën vermoedelijk wel weerstaan, zodat uitbreiding wordt verhinderd. In een hypothese wordt beschreven hoe de vermenigvuldigingsdruk zou kunnen worden gekwantificeerd met behulp van de parameter waterpotentiaal. Wateropname door bacterieslijm zonder toename van het drooggewicht (bijvoorbeeld een dagelijkse gang van krimpen en zwellen) kan ook leiden tot een druk. Deze druk kan eveneens worden berekend met de parameter waterpotentiaal.     

Resistance to yellow rust in Triticum dicoccoides. II. Crosses with resistant Triticum dicoccoides sel. G-25

A comparison was made between the genes in 29 new selections of wild emmer wheat resistant to yellow rust over wide geographic areas and the previously extensively studied selectionTriticum dicoccoides G-25. In 23 selections the resistance may be conferred by 1 dominant gene; these include 11 selections in which the gene is different from the dominant gene in sel. G-25 and two others in which the genes were closely linked or allelic to the gene in G-25, differing from sel. G-25 by race-specificity. Two dominant genes different from the gene in sel. G-25, seem to be present in one selection. In five selections the resistance may be conferred by one or two recessive genes, including three instances in which the recessive gene was associated with a dominat gene. Our findings show that at least 19 out of the 29 selections studied possess genes which are different from the gene inT. dicoccoides sel. G-25.Samenvatting In dit onderzoek werden 29 nieuwe resistente wilde-emmer selecties (Triticum dicoccoides) gekruist met de reeds uitvoerig bestudeerde resistente selectie G-25, om na te gaan of de resistentie van de nieuwe selecties wordt veroorzaakt door genen op dezelfde locus als het dominante gen in sel. G-25 of dat er andere loci bij zijn betrokken. De ouders, de F₁-en F₂-populaties van een bepaalade selectie werden in het kiemplantstadium getoetst met één Israëlisch gele-roest isolaat van fysio 2E0 of van fysio 2E18. In de uitsplitsende F₂-populaties werden de niet-sporulerende planten als resistent beschouwd en de sporulerende als vatbaar.In de F₂-populaties van 12 herkomsten werden geen vatbare planten gevonden, hetgeen er op duidt dat de resistentie wordt veroorzaakt door een gen op dezelfde locus als het gen in G-25 of door een gen dat neuw gekoppeld is aan het gen in G-25. Voor twee van deze herkomsten kan op basis van een fysio-specifieke interactie worden vastgesteld dat de resistentie berust op allelen die verschillen van het allel in sel. G-25. In 11 herkomsten werd een uitsplitsing voor twee dominante gene gevonden (RS=151), waarbij het tweede dominante gen uit de getoetste nieuwe selectie afkomstig is. De aanwezigheid van twee dominante genen verschillend van het gen in sel. G-25 werd gevonden in één herkomst (631). In de overige vijf selecties bleek de resistentie te worden veroorzaakt door één of twee recessieve genen waarnaast in drie gevallen ook nog een dominant gen werd gevonden.De resultaten tonen aan dat tenminste 19 van de 29 bestudeerde selecties resistentiegenen bezitten die verschillen van het gen inT. dicoccoides sel. G-25. Slechts in twee van deze selecties kan het gen allel zijn met het gen in sel. G-25.     

A model to study the effect of certification of planting material on the occurrence of leek rust

Based on a simple model, the possible effects of certification of planting material on the occurrence of leek rust in a region can be derived from information on the proportion of infected fields (v) and the proportion of newly planted fields with infected planting material (i) in that region. Ifv i, certification of planting material will be highly effective.     

The potential use of plasma glutamate dehydrogenase activity for the evaluation of hepatic disease in the cockatiel (Nymphicus hollandicus)

A reference interval for plasma glutamate dehydrogenase (GD) (E.C. 1.4.1.3) activity, of 0-8 IU/L, was established for the cockatiel (Nymphicus hollandicus). An automated modification of a commercial manual assay was used. This enzyme is considered liver specific in humans and numerous domestic animals, due to its organ distribution. A similar distribution was found in cockatiels in this study. Maximal enzyme activity was recovered from liver and kidney homogenate supernatants. Minimal activity was detected in skeletal muscle preparations. These results suggest a potential use for plasma GD activity in the evaluation of hepatocelluar injury/necrosis in cockatiels.     

棚菌灵烟剂的研究

筛选出适合配制烟剂的高效药剂,用低成本的供热剂,采用简便、安全的干制法配成复方棚菌灵烟剂,可防治温室、塑料大棚黄瓜、番茄的多种病害,具有高效、经济、低毒、对蔬菜污染小、便于推广应用等特点．     

Effect of planting density of maize on the progress and spread of northern leaf blight fromExserohilum turcicum infested residue source

Effect of plant density (37,037, 44,444 and 55,555 plants/ha) on the increase of northern leaf blight in time and space on two maize cultivars planted at spacings of 90, 75 and 60 between rows and 30 cm within rows was investigated.Exserohilum turcicum infested maize residue was used as an inoculum source. Maize density did not significantly affect the disease indices, but significantly influenced the grain yield of the two cultivars. In contrast, the two cultivars differed significantly (P0.01) in disease severity, but not grain yield. Higher disease severities and grain yields were associated with higher plant densities, whereas the apparent infection rate was lower in higher plant density. Distance from the maize residue (inoculum source) significantly influenced disease severity. The percentage leaf area blighted, area under disease progress curve and disease progress curve intercept decreased with distance from the maize residue area, but the apparent infection rate on EV8429-SR appeared to increase with distance. Disease gradients (b) were higher in closely planted maize and flattened with time in one location only.     

Periodicity and gradients in dispersal ofAlternaria linicola in linseed crops

Conidia ofAlternaria linicola produced on infected linseed crops were mainly dispersed by wind. The numbers of conidia in the air above linseed crops collected by a Burkard spore sampler were greatest between 1200 h and 1300 h, when the relative humidity was lowest. Although numbers of conidia collected decreased with increasing height within and above the crop canopy, air-borneA. linicola conidia were present up to 80 cm above the crop canopy. Conidia ofA. linicola were transported by wind up to at least 40 m downwind from an artificial line inoculum source, but their numbers decreased with increasing distance from the source. In 1991, 1992, and 1993, the dispersal ofA. linicola conidia above linseed crops followed a seasonal periodicity which was influenced by weather conditions and cultural practices. The greatest numbers of conidia were collected during July, August and early September and coincided with periods favourable for sporulation and with an increase in the incidence of the disease in the senescent crop. Air-borneA. linicola conidia produced on point or line inoculum sources (naturally infected linseed stem debris) were responsible for the spread of the disease in linseed crops. In 1992 and 1993, the disease was first detected downwind from the sources, but by the end of the growing seasons, it had spread in all directions and up to 20 m and 60 m from the sources, respectively. Disease gradients were initially steep near the inoculum sources but they became flatter with time due to the secondary spread of the disease.     

Fusarium head blight and mycotoxin contamination of wheat,a review

Summary An infection of bread wheat by fusarium head blight contaminates the crop with mycotoxins, particularly deoxynivalenol (DON) and nivalenol (NIV). The toxicity and natural occurrence of these mycotoxins in wheat are reviewed. Based on 8 years data of fusarium head blight epidemics of wheat in the Netherlands, DON contamination of the grain was estimated. Fusarium head blight ratings averaged an infection of 1.7% of all spikelets; estimates for DON contamination averaged 0.9 mg kg^–1. Taking a guideline level for DON in uncleaned bread wheat of 2 mg kg^–1, in 1979 and 1982 a wheat crop was produced with estimated DON concentrations above the limit of tolerance. Human and animal exposure to mycotoxins in the Netherlands appears to be small but chronic. The information presented in this paper illustrates the need for an annual evaluation of the crop for fusarium head blight incidence and mycotoxin content, and the necessity of fusarium head blight resistant wheat cultivars.Samenvatting Aaraantasting van tarwe doorFusarium culmorum enFusarium graminearum leidt tot vorming van mycotoxinen in het graan, waarvan deoxynivalenol (DON) en nivalenol (NIV) de belangrijkste toxinen zijn. In dit artikel wordt een overzicht gegeven van de toxicologische aspecten, en het voorkomen van deze toxinen in tarwe. Informatie over DON en NIV in tarwe in West-Europa is schaars. Gebaseerd op gegevens vanFusarium epidemieën in de jaren 1979–1986 wordt een schatting gegeven van de concentratie DON in Nederlandse tarwe. Rekening houdend met de herkomst en verwerking van tarwe, blijken zowel in dierlijk als menselijk voedsel lage concentraties DON chronisch voor te komen. Op basis van een maximaal toelaatbare dagelijkse dosis DON van 3 g kg^–1 lichaamsgewicht is de schatting van de dagelijkse opname van DON in het jaar volgend op de oogst van 1982 net op de grens. Zowel een jaarlijkse inventarisatie vanFusarium aantasting en DON besmetting van het graan, als de ontwikkeling vanFusarium-resistente rassen zijn noodzakelijk.     

Comparative inhibition of the juvenile hormone esterases from Trichoplusia ni,Tenebrio molitor, and Musca domestica

Twenty-seven compounds were screened as potential inhibitors of juvenile hormone esterases. Of these compounds O-ethyl-S-phenyl phosphoramidothiolate provided the best inhibition for the cabbage looper, Trichoplusia ni (Hubner), and the yellow mealworm, Tenebrio molitor L., while the juvenile hormone esterases of the house fly, Musca domestica L., were best inhibited by a juvenoid carbamate (1-(m-phenoxy-N-ethyl carbamate)-3,7-dimethyl-7-methoxy-2E-octene). The inhibition patterns of T. ni and T. molitor are similar, while those of M. domestica are relatively different. Further studies on the juvenile hormone and α-napthyl acetate esterases of T. ni showed that they could be differentially inhibited. Diisopropyl phosphorofluoridate and an alkyl trifluoromethyl ketone selectively inhibit the hydrolysis of α-naphthyl acetate and juvenile hormone, respectively, while O-ethyl-S-phenyl phosporamidothiolate inhibits both enzymes. The juvenile hormone esterases of T. ni also appear to be unique enzymes that are selective for juvenile-hormone-like molecules. The in vivo inhibition of T. ni juvenile hormone esterases by O-ethyl-S-phenyl phosphoramidothiolate slows the in vivo hydrolysis of juvenile hormone and results in delayed pupation and malformed larvae that resemble larval-pupal intermediates. Thus, the esterases involved in juvenile hormone metabolism appear to be important in juvenile hormone regulation.