Resident Dendritic Cells in the Epidermis: Langerhans Cells, Merkel Cells and Melanocytes

Résumé— En plus des kératinocytes, l'épiderme contient des cellules résidentes de morphologie dendritique. Ce sont principalement la cellule de Langerhans, la cellule de Merkel et le mélanocyte. Ces cellules ont des fonctions diverses dans le tégument. Le mélanocyte assure la pigmentation cutanée et la protection contre les radiations U.V., et pourrait intervenir également dans la modulation de l'inflammation cutanée. La cellule de Langerhans intervient dans la surveillance immunologique des surfaces corporelles ecternes. La cellule de Merkel a des fonctions neuroendocrines. Cet article donne un aperçu de la structure et de la fonction de ces trois importantes populations cellulaires dans la peau. [Resident dentritic cells in the epidermis: Langerhans cells, Merkel cells and melanocytes (Cellules dentritiques résidentes de l'épiderme: cellules de Langerhans, cellules de Merkel et mélanocytes). Resumen— La epidermis contiene, además de los queratinocitos, células résidentes de morfologia dendria dendritica. Estas son principalmente las células de Langerhans, las células de Merkel y los melanocitos. Estas células tienen varias funciones en el integumento. Los melanocitos se encargan de la pigmentación y protección de la piel contra la radiación ultravioleta y tarrtbién participan en la regulación de la inflamación cutánea. Las células de Langerhans ayudan en la regulación inmunológica en la superficie externa. Las células de Merkel tienen funciones neuroendocrinas. Esta revisión da un repaso general a la estructura y función de tres importantes células de la piel. [Resident dendsuitic cells in the epidermis: Langerhans cells, Merkel cells and Melanocytes (Células résidentes en la epidermis: células de Langerhans, células de Merkel y melanocitos). Abstract— In addition to the keratinocytes, the epidermis contains resident cells of dendritic morphology. These are principally the Langerhans cell, Merkel cell and melanocyte. These cells have a number of different functions in the integument. The melanocyte is responsible for skin pigmentation and protection against UV radiation, and may also play a role in the modulation of cutaneous inflammation. The Langerhans cell aids in the immunological monitoring of the body's external surfaces. The Merkel cell has neuroendocrine functions. This review gives an overview of the structure and function of these three important cells of the skin.     

猪胚胎干细胞的分离克隆

本文从分化抑制物、培养基的选择内细胞团的分离,胚胎干细胞的分离及鉴定方法等方面系统地综述了猪胚胎干细胞分离克隆的研究进展;并对其未来的应用前景进行展望。     

哺乳动物体细胞克隆研究进展

哺乳动物体细胞克隆技术是近年来才发展起来的技术，但体细胞克隆绵羊－多利的诞生却引起了世界轰动，充分显示了其重在的科学研究价值和潜在的应用价值。本文对哺乳动物体细胞克隆技术研究现状，理论基础研究，应用等方面作一综述。     

哺乳动物附植前胚胎的基因表达调控

哺乳动物胚胎附植前期包括:合子的形成,胚胎基因组的激活和细胞分化的开始。在这个时期,发育由母源物质控制转为合子基因控制,在此过程,同时形成染色质介导的转录抑制时期,要解除抑制必须经过胚胎基因组的激活。通过对体内、外附植前胚胎的mRNA的表达特点以及它们与成功发育联系的研究,可以筛选出最佳的体外培养条件,设计最佳的核移植方案。     

沼液浸种增强早稻秧苗耐冷效应─—叶肉细胞超微结构动态观察

经沼液浸种的早稻秧苗比对照组秧苗，具有较强的耐冷性，通过电镜对叶肉细胞超微结构动态观察证实，在低温（５°／５℃）下，叶绿体结构和细胞核结构，随着冷害天数的延长，伤害在不断加重，叶绿体结构会出现空洞，基质片断裂，直至崩溃。细胞核染色体凝集，核膜破裂，核内容物丧失等现象出现。而经沼液浸种的秧苗伤害程度有较明显的减轻。     

水稻控蘖增粒栽培技术增产原因初探

以金优桂９９、Ｗ６１５４Ｓ／特青、香Ｓ／ＧＥＲ－１等杂交组合为材料，从分蘖节位、茎杆粗细、穗粒结构等方面探讨“控蘖法”对杂交水稻的增产原因。     

华山松,赤松次生韧皮部的解剖学观察

华山松，赤松次生韧皮部轴向系统由筛胞、韧皮部薄壁细胞及径向片组成，径向系统为射线。径向片和射线中具有蛋白细胞，其特点是细胞核大，细胞质浓，与筛胞之间以单侧筛域相联系。在无功能韧皮部，筛胞和蛋白细胞死亡，被挤毁，射线细胞分裂扩张，并积累后含物。     

贮藏中福桔果皮细胞结构的显微观察及果实理化成分测定

贮藏期间福桔果皮细胞始终具有分裂增殖能力,细胞生长的养分主要通过维管束向果肉吸取,因而促进果肉衰老,形成枯水.枯水果实在贮藏早期就发现果皮细胞层和油腔分泌细胞无丝分裂旺盛,双核细胞多,果皮增厚多.严重枯水时,果皮细胞还具细胞核、线粒体、有色体等超微结构,未枯水果实细胞分裂少见.经预贮后贮藏的果实,由于中断了果皮组织与维管束的联系,果皮细胞生长受抑制,果肉水分、养分消耗少,枯水率最低,     

实验性流行性腹泻仔猪小肠粘膜上皮细胞及肠系膜淋巴结的超微结构

给8头生后3d的哺乳仔猪经口感染猪流行性腹泻病毒(PEDV)“吉”毒株,于感染后18、30、45和96h各扑杀2头,以透射电镜和扫描电镜观察了小肠粘膜上皮细胞及肠系膜淋巴结的超微结构。结果表明,小肠上皮细胞的病变因感染时间不同而有明显差异。上皮细胞的脱落和残留上皮细胞超微结构的破坏,以感染后30h最严重,病毒在这些上皮细胞内的增殖最显著。感染后45h,见有大量新生上皮细胞修补损伤的肠绒毛。感染后96h,小肠绒毛短缩、粗大乃至发生融合。实验仔猪肠系膜淋巴结内巨噬细胞和淋巴细胞的超微结构均遭到破坏,在巨噬细胞内见有PED冠状病毒粒子。     

Infection process of Rhizoctonia solani on Solanum tuberosum and effects of granular nematicides

The infection process ofRhizoctonia solani AG-3 was studied on potato sprouts, cv. Bintje, in growth chamber trials at 15 °C. Initially hyphae ofR. solani grew predominantly in the longitudinal direction of the sprouts (runner hyphae). They tended to follow the junctions between epidermis cells as was observed by SEM. The hyphae formed side-branches mainly half-way of the subterranean parts of the sprouts. They branched several times with short swollen cells to form infection cushions. Lesions developed only underneath the infection cushions and were first observed five days after inoculation. The necrotic area was proportional to the area covered with infection cushions on the sprouts. Depth of the lesions could extend up to the vascular bundle. Sprouts were colonized only in healthy tissue in the epidermal layer underneath the infection cushion and in necrotic tissue. A few days after appearance of the lesions,R. solani formed brown, uninfective mycelium on and in the circumference of these lesions.Aldicarb did not influence any part of the infection process. Ethoprophos delayed the emergence of sprouts, but increased the number of sprouts per tuber. As soon as sprouts had emerged, growth was considerably promoted by ethoprophos. Ethoprophos delayed the appearance of lesions and reduced their size. Oxamyl showed the same effects to a smaller extent.As the size of lesions appears to be proportional to the size of the infection cushions, any agents that change the size of the infection cushions, such as pesticides or antagonists, may alter the severity of the disease.Samenvatting Het infectieproces vanRhizoctonia solani AG-3 werd bestudeerd op aardappelspruiten, cv. Bintje, in een klimaatcel bij 15C. Aanvankelijk groeide de schimmel met runnerhyfen voornamelijk in de lengterichting van de spruit. Via SEM kon waargenomen worden, dat de hyfen hierbij vooral over de begrenzingen van de epidermiscellen groeiden. Het mycelium vormde veel zijvertakkingen, bestaande uit iets gezwollen korte cellen, welke voornamelijk halverwege op het ondergrondse deel van de spruit gevormd werden. Een dichte massa van deze cellen vormde een infectiekussentje. Lesies, welke vanaf vijf dagen na inoculatie werden waargenomen, bevonden zich slechts onder spruitoppervlak bezet met infectiekussentjes. De lesiegrootte was recht evenredig met het spruitoppervlak dat bezet was met infectiekussentjes. De diepte van de lesies reikte tot aan de vaatbundels. De spruit werd alleen door de schimmel gekoloniseerd in gezond epidermisweefsel onder het infectiekussentje en in necrotisch weefsel. Enkele dagen na verschijning van lesies vormde R.solani bruin, niet infectieus, mycelium op en rondom de lesies.Aldicarb had geen effect op het infectieproces. Ethoprophos vertraagde de opkomst en verhoogde het aantal tot ontwikkeling gekomen spruiten per knol in gestoomd zand. Direct na opkomst had ethoprophos echter een sterk groeistimulerend effect. Ethoprophos vertraagde de lesievorming en reduceerde de lesiegrootte, vergeleken met onbehandelde planten. Oxamyl vertoonde deze effecten in geringere mate.Daar de lesiegrootte direct gecorreleerd blijkt met de grootte van het infectiekussentje, mag verwacht worden dat elke beïnvloeding van de ontwikkeling van het mycelium van R.solani, bijvoorbeeld door pesticiden of antagonisten, een verandering van de lesiegrootte ten gevolge heeft.